Ένα κράτος της πλάκας

Ο σεβασμός δεν απαιτείται αλλά εμπνέεται, με τις πράξεις και τη σοβαρότητά σου.

Αν είσαι της «πλάκας» σε παίρνουν στο «ψιλό», και τρως καρπαζιές, και σαν κυβέρνηση και σαν χώρα

Από ένα σημείο και έπειτα δεν τίθεται μόνο θέμα αξιοπρέπειας, αλλά τίθεται θέμα σοβαρότητας.
Όταν η Ελλάδα συνομιλεί και διαβουλεύεται επί 17 χρόνια με τα Σκόπια για ένα όνομα , που στην ουσία είναι οι διεκδικήσεις που μεθοδεύουν, και ο αλυτρωτισμός της γείτονας χώρας (;), τότε το πρόβλημα το έχουμε εμείς. Καμιά σοβαρή χώρα δεν θα δεχόταν να συζήτηση θέματα που θέτει μια άλλη χώρα, όταν αμφισβητεί κυριαρχικά της δικαιώματα.

Για κάντε ένα γύρω σε διάφορες χώρες, και θέστε θέμα κυριαρχικών τους δικαιωμάτων να δούμε τι θα γίνει. Στην Τουρκία για παράδειγμα ή ακόμα και στην Αλβανία, ας θέσουμε θέμα να δούμε, θα έρθουν να συζητήσουν μαζί μας;
Η Σκοπιανή πλευρά επί 17 χρόνια δεν κάνει ούτε βήμα πίσω στην επιθετική και παράλογη, για νέα χώρα, αλλά και συνάμα σκόπιμη και υπολογισμένη τακτική της.

Επομένως δεν έχει νόημα και καμία λογική η συνέχιση των όποιων συνομιλιών, παρά μόνο για παραχωρήσεις εκ μέρους μας.
Τι θα πει ΝΕΑ, ΑΝΩ, ΚΑΤΩ, ΠΑΝΩ, ΠΕΡΑ Μακεδονία κτλ, αυτά είναι για λαϊκή κατανάλωση.

Οι χώρες και οι κυβερνήσεις που δεν είναι της πλάκας, που δεν τις στέλνουν να ρουφήξουν το αυγό τους, θέτουν τα όρια και τις διαχωριστικές γραμμές, που όταν τα ξεπεράσει κάποιος, οι συνέπειες είναι άμεσες.
Δεν άγονται και φέρονται επί 17 χρόνια, δηλώνοντας με τον τρόπο αυτό, ότι όλα τα συζητάμε. Έτσι διαμορφώνεται το έδαφος για τη δημιουργία και αποδοχή τετελεσμένων.

Αν δεν ξέρεις τι θέλεις, αν δεν ξέρεις μέχρι που μπορείς να πας, και που να σταματήσεις, η συνέχιση ενός διαλόγου επί 17 χρόνια καταδεικνύει την αδιέξοδο σου σαν χώρα, και τις αδυναμίες σου.

Ήμασταν νέοι και γεράσαμε, οι κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν και οι Σκοπιανοί αταλάντευτοι. Δεν φταίνε αυτοί , το κράτος της πλάκας που λέγεται Ελλάδα φταίει.

Δεν είναι λοιπόν το πρόβλημα στα Σκόπια, στο όνομα ή οτιδήποτε άλλο, στη δική μας αδυναμία να προασπίσουμε την χώρα μας εντοπίζεται, άλλωστε όταν ένα δένδρο πέσει όλοι τρέχουν να κόψουν κλαδιά. Το πρόβλημα είναι λοιπόν πολύ μεγαλύτερο, και πολύ πιο σοβαρό, πιο βαθύ. Έχει να κάνει με την ύπαρξή μας και την συνέχιση αυτού του κράτους.

Πρέπει να δούμε συνολικά το πρόβλημα, και όχι μονοδιάστατα. Πρέπει να δούμε την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, την κατάρρευση της δημόσιας διοίκησης, την ισοπέδωση όλων των θεσμών, την ανυπαρξία ουσιαστικά αυτού που λέμε κράτος.
Μια δράκα κομματικών παρατρεχάμενων και κουμπάρων, διοικούσαν και διοικούν αυτό το κράτος. Ο πολίτης δεν εκπροσωπείται πουθενά και κάθε 4 χρόνια καλείται να εκλέξει τον ηγεμόνα του, και την ομάδα που θα κλέψει και θα αρπάξει την κουτάλα.

Ένα κράτος σε αποσύνθεση και σε σήψη είμαστε, καταρρεύσαμε, γιατί λοιπόν να μην θέτουν «θέματα» όποιοι θέλουν;

Δεν υπάρχει τίποτα στέρεο, τίποτα όρθιο και τίποτα σταθερό σε αυτή τη χώρα...Μόνο τα μάρμαρα του Παρθενώνα.