Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Το «σύστημα»…

Μια λέξη καραμέλα για πάσα νόσο. Όχι εγώ οι άλλοι...το σύστημα.

Τι είναι και ποιο είναι τελικά αυτό το «σύστημα» που μας καταπιέζει, μας πετάει στην άκρη και μας ποδοπατάει;;;

Ποια είναι η έννοια, και η δομή αυτού του περίφημου «συστήματος» που το θυμόμαστε και το καταγγέλλουμε όταν βρισκόμαστε στην κάτω πλευρά του μηχανικού του οδοστρωτήρα που μας κάνει ένα με το χώμα, συνθλίβοντας μας.

Το σύστημα είναι αυτά που αποδεχόμαστε.

Το σύστημα είμαστε εμείς , οι πόθοι μας και οι φιλοδοξίες μας.
Ο κακούργος που σκοτώνει είμαστε όλοι και ο καθένας ξεχωριστά. Είναι όλα αυτά που αναζητούμε να πετύχουμε και όλα αυτά που υιοθετούμε .

Το «σύστημα» είμαστε εμείς. Γι΄ αυτό και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει σε αυτό το «σύστημα».

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Από εκεί που αρχίζουν όλα...

Η αλλαγή ξεκινάει από εμάς και τελειώνει σ΄ εμάς.

Εμείς πρώτα συνειδητοποιούμε την ανάγκη της ύπαρξης της, από μας από την σκέψη μας και το μυαλό μας ξεκινάει η αλλαγή.

Όταν δεν υπάρχει σαν όραμα μέσα μας, τότε δεν είναι ποτέ δυνατό να υπάρξει και στην πραγματικότητα.

Ίσως αυτό που η πλειοψηφία αναζητεί δεν είναι η αλλαγή, δεν είναι μια κοινωνία ανθρώπινη, δίκαιη, ελεύθερη, δημοκρατική.
Αυτό που αναζητούν οι πολλοί είναι αυτό που έχουν τελικά και τους εκφράζει, και σαν σύστημα αλλά και σαν τρόπος ζωής. Η μόνη πραγματική τους επιθυμία και ανάγκη ίσως είναι η ανέλιξη τους σε αυτό που αποδέχονται και προσκυνούν με ευλάβεια.

Το μόνο λοιπόν που θα μπορούσαν να ζητήσουν όλοι αυτοί που απαρτίζουν την κοινωνία και μάχονται για μια θέση στις υψηλότερες βαθμίδες στην ιεραρχία της είναι «ο θεός να είναι μαζί μας».
.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Η αλλαγή... και οι φορείς της

Ότι είχε να ειπωθεί, ειπώθηκε. Χιλιάδες άλλα μπορούν ακόμα να προστεθούν, αλλά αυτά που θα μας έβγαζαν έξω αναζητώντας κάτι άλλο καλύτερο, έχουν ήδη λεχθεί.

Ότι είχε να σχολιαστεί για να αναδείξει γεγονότα, πρακτικές και καταστάσεις σχολιάστηκε.
Ότι είχαμε μέσα μας και ήθελε να βρει διέξοδο προς τα έξω, τελικά την βρήκε μετά από ατελείωτες ώρες γραψίματος.

Αυτό που μένει τελικά είναι η δική μας απόφαση, και η συνειδητοποίηση μέσα από τον διάλογο και την επικοινωνία γι΄ αυτά που θέλουμε και γι΄ αυτά που πρέπει να αλλάξουν.
Για μια κοινωνία δημοκρατική, δίκαιη, ανθρώπινη όπου το άτομο και ο πολίτης θα είναι στο κέντρο των αποφάσεων, και κάθε εξουσία θα απορρέει από τον πολίτη.

Οτιδήποτε άλλο που θα γυρνάει ξανά και ξανά, γύρω - γύρω από τα ιδία για να αποκαλύπτει και άλλα σκάνδαλα και άλλες παρανομίες, και να σχολιάζει και να προβάλει τα νέα επεισόδια ενός ατελείωτου σήριαλ, ενός διεφθαρμένου κατεστημένου που εκτρέφει μονό την διαφθορά, θα αποτελεί άλλοθι για να μην γίνεται τελικά τίποτα και να εθιζόμαστε. Και τελικά ν΄ αποδεχόμαστε σαν αναγκαίο κακό το σάπιο σύστημα, τους θεσμού του, και τους ανθρώπους του, που αναπαράγουν και διαιωνίζουν τη διαφθορά αυτή.

Ο μόνος ρόλος σε αυτό το «έργο» που γραφούν για τους πολίτες, και αυτοί τον αποδέχονται, είναι ο ρόλους του θεατή που παρακολουθεί και κουνάει σημαιουλες, γελάει και χειροκροτεί όταν δοθεί το σήμα να το πράξει, και εκφέρει άποψη μόνο γι΄ αυτά που του λένε ότι πρέπει να τον απασχολούν και μέσα στα όρια που του θέτουν .

Τα ΜΜΕ είτε είναι παραδοσιακά, είτε είναι της «νέας γενιάς» με την μάσκα των blogger, που όμως είναι εκφραστές και άτομα που πληρώνονται από το ίδιο σάπιο κατεστημένο της διαφθοράς και λειτουργούν μέσα απ΄ αυτό, ένα μόνο σκοπό έχουν, να «παράγουν» ειδήσεις για να της καταναλώνει το φιλοθεάμων κοινό, εγκλωβίζοντας τον πολίτη σε ψευτοδιλλήματα.

Ατέρμονες "μιντιακές" συζητήσεις μεταξύ "ειδικών", ατελείωτες «αποκαλύψεις», ενός συστήματος που τα γρανάζια του είναι οι ίδιοι οι πολίτες που ακούν, καταναλώνουν, και αναπαράγουν την διαφθορά, τη σήψη και την σαπίλα που το ίδιο αναδύει. Και στο κέντρο αυτού του συστήματος οι μεσολαβητές των ειδήσεων, που μεταφέρουν το τελικό προϊόν μιας παραίσθησης, για να γίνει η απαρχή μέσα στην οποία θα λειτουργήσει η αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση.

Εμείς όμως, όσοι είμαστε τελικά αυτοί, δεν θέλουμε πια ούτε να καταναλώνουμε , ούτε να αναπαράγουμε, ούτε να ανακυκλώνουμε τα «σκάνδαλα», τις «αποκαλύψεις» και τις «αποκλειστικότητες» που μας ποτίζουν, για να εγκλωβιζόμαστε σαν κοτόπουλα και χοιρίδια τεχνητής παχύνσεως.

Πρέπει να κάνουμε με τις πράξεις μας την διαφορά, αφήνοντας πίσω μας τα πλαίσια που μας υπαγορεύουν ότι μόνο με τα υποδεικνυόμενα και τα προβαλλόμενα πρέπει να ασχολούμαστε, και ότι μόνο με τους φορείς που εκφράζουν αυτό το κατεστημένο πρέπει να αναζητούμε την διέξοδο από ένα ατελείωτο αδιέξοδο που πάντα καταλήγει στον ίδιο τοίχο.

Και ο ορισμός της βλακείας είναι να κάνεις πάντα το ίδιο πράγμα περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα.

Οποίος συνεχίζει να το πράττει ουσιαστικά υπηρετεί την ιδία σκοπιμότητα που αποπροσανατολίζει και δεν δίνει καμία κατεύθυνση, εκτός από την εύπεπτη κατανάλωση δραματοποιημένων θεαμάτων εγχώριων παραγωγών.

Η αλλαγή έρχεται από εμάς . Εμείς και μόνο εμείς είμαστε οι φορείς της.
Αν δεν ξεκινήσει απο εμάς δεν θα ξεκινήσει απο κανέναν άλλον.

Δεν υπάρχουν άλλοι που θα αλλάξουν για μας τα πράγματα και την ζωή που ζούμε. Ποτέ δεν υπήρχαν και ποτέ δεν θα υπάρξουν.

Ας σταθμίσει ο καθένας μονός του τι πρέπει να κάνει ατομικά αλλά και συλλογικά για να συμβάλει στην αλλαγή, αν είναι αυτή που επιθυμεί και αναζητεί.

Όταν οι πολίτες φτάνουν μόνοι τους, αβίαστα, στο σημείο να νοιώθουν την ανάγκη να συνενωθούν για να αλλάξουν τα «πράγματα», διεκδικώντας να ορίζουν αυτοί οι ίδιοι την μοίρα και τη ζωή τους, τότε και η ωριμότητα της κοινωνίας πρέπει να έχει φτάσει στο επίπεδο να μπορεί να μετουσιώσει αυτή την επιθυμία και τον πόθο σε πράξη.

Και η πράξη δεν πρέπει να είναι μόνο εικονική μέσα από τα blog.

Η πράξη για την αλλαγή συντελείτε απ΄ όλους τους πολίτες μέσα στην κοινωνία, αναδεικνύοντας νέους φορείς που αντιπροσωπεύουν και εκφράζουν την αλλαγή που επιθυμούν.

.