ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ε.Π.Ε.

Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς την συνεχή και αδιάλειπτη συμμετοχή των πολιτών σε αυτή.


Η δημοκρατία και οι διαχειριστές της



Μπορεί να εκφραστεί η βούληση του λαού μέσα από τούς θεσμούς αυτούς;

Μπορεί να συμμετέχει ο πολίτης μέσα από τους θεσμούς που υπάρχουν και από την δομή του πολιτικού συστήματος που έχουμε ;;;

Και πως απεικονίζεται, πως εκφράζεται η βούληση μου όταν μου επιβάλουν νόμους που η αποδοκιμασία μου προς το σύνολο των κομμάτων με την ψήφιση λευκού ή και άκυρου, προσμετράτε προς όφελος του πρώτου κόμματος;;;

Και τι δημοκρατία είναι αυτή που όταν ανεξάρτητα του τι ψηφίσει η πλειοψηφία, η μειοψηφία μπορεί να βγάλει αυτοδύναμη κυβέρνηση με πριμοδοτήσεις εδρών και άλλα τέτοια ευτράπελα.

Θα πρέπει ο πολίτης να πορεύεται μόνο μέσα από τα κατεστημένα κόμματα και τους υπάρχοντες φορείς που οι συσχετισμοί του κατεστημένου του δημιούργησαν για να τον περιχαρακώσουν;;;

Δεν υπάρχει δηλαδή ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο, πολίτες, απλοί πολίτες να επαναστατήσουν στην ιδέα των προκατασκευασμένων πολιτικών μαγαζιών και να δημιουργήσουν φορείς που να τους εκφράζουν και να προωθούν τα αιτήματα τους για δημοκρατία και ελευθερία;;;

Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει ένα γεγονός όταν ωριμάσουν οι συνθήκες για να εκδηλωθεί.

Και όπως φαίνεται στην Ελλάδα δεν έχουν φυτευτεί ακόμα τα δένδρα που πάνω τους θα ωριμάσουν αυτοί οι καρποί .

Το διεφθαρμένο σύστημα παράγει μόνο διαφθορά

Η δικτατορία της «Δημοκρατίας» ή «εκλεγμένες» δικτατορίες

Ο λαός κάθε 4 χρόνια "ψηφίζει" τους δικτάτορες του...


Το σημερινό πολιτικό σύστημα το μόνο που μπορεί να παράγει είναι διαφθορά.
Είναι το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε ότι με το υπάρχων σύστημα, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα και χρόνια προβλήματα της κοινωνίας, αλλά και των θεσμών.

Η αλλαγή στην διακυβέρνηση, και η άνοδος στην εξουσία άλλου κόμματος ή και συνασπισμού κομμάτων, δεν θα επιφέρει καμία αλλαγή εκτός της αλλαγής στα ονόματα του πρωθυπουργού και των υπουργών. Και βεβαία και την αλλαγή των ονομάτων που θα εμπλέκονται στα νέα και μελλοντικά σκάνδαλα.

Το σύστημα έδωσε και διέφθειρε στο έπακρο όλο το πλέγμα του κοινωνικού και πολιτικού ιστού. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα αυτή είναι από την συνολική αλλαγή των πολιτικών θεσμών.
Αλλιώς όσα χρονιά και να περάσουν, η μόνιμη είδηση θα είναι η αποκάλυψη, ανεξάρτητος κόμματος που κυβερνά, των διεφθαρμένων υπουργών, κρατικών παραγόντων, λειτουργών και συντεχνιών της εξουσίας. Οι οποίοι όταν νέμονται την εξουσία επιβάλουν το συμφέρων των λίγων σαν υπέρτατο νόμο του κράτους

Απλές αλλά ριζικές αλλαγές μπορούν να φέρουν το λαό και τον πολίτη στο κέντρο της εξουσίας. Να ορίζει εκείνος και μονό εκείνος την τύχη και την μοίρα του. Τότε θα μιλάμε για δημοκρατία, αλλά και για διέξοδο τόσο από την κρίση που μαστίζει τη χώρα, σε όλα τα επίπεδα και όλους τους τομείς, καθώς και από την διαφθορά που την πνιγεί. Τότε μόνο θα έχει ελπίδα ο τόπος.

Μια Ελλάδα που θα ανήκει στο λαό της και όχι στα συμφέροντα που καταπατούν τα δικαιώματα του, αλλοιώνουν την βούληση του, τον καταπιέζουν, στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας, μόνο και μονό για να διατηρούν τα προνόμια τους εις βάρος του λαού. Μιας μασκαρεμενης δικτατορίας που διασφαλίζει τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας, επιβάλλοντας νόμους για να τα νομιμοποιεί.

BANANA REPUBLIC

Σσσ… ο λαός ψηφίζει

Δυο είναι τα συστατικά που χρειάζονται για να έχουμε μια μπανανιά, το πρώτο είναι ένας απαίδευτος λαός και το δεύτερο ένας διαχρονικά διεφθαρμένος ηγέτης, στην μπανανιά δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα, ο αρχηγός είναι ένας.
Οι θεσμοί είναι κατάκτηση του λαού, και στις μπανανιές δεν τίθεται ούτε για ανέκδοτο τέτοια απαίτηση από το λαό.
Στις μπανανιές ο λαός θέλει αλλά, θέλει μια θεσούλα για να βολευτεί πάντα στο «δημόσιο τομέα» και να τα παίρνει κάτω από το τραπέζι.
Θέλει τα «σταβα μάτια», που πετάγονται και έξω από τις πολεοδομικές παρανομίες, που λόγο της παραπάνω κάτω του τραπεζιού συναλλαγής , μένουν όχι μόνο ατιμώρητες αλλά νομιμοποιούνται κιόλας.
Το ίδιο το «κράτος» έχει θεσμοθετήσει και επίσημα, κατ΄ απαίτηση των ιθαγενών υπηκόων του το «φακελάκι».

Στις μπανανιές ο λαός λοιπόν ζητά άλλα πράγματα… και ορίζει την τύχη του τόπου του έχοντας ως γνώμονα «άλλες» ανάγκες.
Όλα αυτά στις μπανανιές γιατί εδώ δεν είμαστε μπανανιά, εδώ δεν παράγουμε ούτε μπανάνες ακόμα, ενώ αυτά που πετάμε στις χωματερές, έμψυχα ή άψυχα, μας τα επιδοτούν . Και αν δεν είμαστε ευχαριστημένοι κλείνουμε και έναν δρόμο και ζητάμε «κάτι παραπάνω».

Πως λοιπόν και ο διαφθαρμένος «ηγέτης» αυτού του σκουπιδότοπου να είναι διαφορετικός από τους κατοίκους που τον προωθούν στην εξουσία.

Ψηφίζει λοιπόν ο λαός, ο κόσμος είναι έτοιμος να αποφασίσει και να δώσει « την νωπή εντολή του», που όμως έχει προ πολλού καταστει ακατάλληλη προς κατανάλωση.
Είναι ο ιδιος Κόσμος που κοιτάζει τα ριαλιτι της τηλεόρασης, που δίνει 50 και 60% ακροαματικότητα στον Λαζόπουλο, και αυτό που συζητάει είναι αν έχει δίκαιο ο «Θέμος» ή ο «Μάκης», αν μένουν ή αν φεύγουν οι «βατοπεδινοι».

Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε και δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Είναι ο κόσμος της θέσης στο δημόσιο, είναι ο κόσμος του «να βολευτούμε», είναι αυτός που παίρνει το «φακελάκι», ο κόσμος της βίλας και του εξοχικού από τα «έξτρα», «της πάρτης μου» και της αρπαχτής.

Είναι ο κόσμος που είναι βουτηγμένος στη συναλλαγή, στην υποταγή και στο σκύψιμο εκεί που δεν τον παίρνει , και στο να γίνεται κόκορας εκεί που έχει την μικροεξουσία του.
Αυτός είναι ο κόσμος της καθημερινότητας στην Ελλάδα.

Τι να λέμε, κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλει κάτι αν εσύ δεν το αποδεχτής στο τέλος.

Και δεν το αποδέχεται απλώς ο κόσμος, κάνει ουρές για να το επιλέξει.

ΚΥΡΙΑΡΧΕ ΛΑΕ…

Δημοκρατίες…για τα μάτια του κόσμου



Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς την συνεχή και αδιάλειπτη συμμετοχή των πολιτών σε αυτή.


Μπορεί να εκφραστεί η βούληση του λαού μέσα από τούς θεσμούς αυτούς;

Μπορεί να συμμετέχει ο πολίτης μέσα από τους θεσμούς που υπάρχουν και από την δομή του πολιτικού συστήματος που έχουμε ;;;

Οι θεσμοί είναι εκείνοι που εξασφαλίζουν την συμμετοχή του πολίτη στα δρώμενα ή τον αφήνουν απέξω, παρατηρητή της ζωής του, των γεγονότων και των εξελίξεων.
Οι θεσμοί δίνουν την δυνατότητα στον πολίτη να συμμετέχει, του κατοχυρώνουν την κυριαρχία του ή του αφαιρούν την δυνατότητα συμμετοχής, αλλοιώνοντας την βούληση του, μεταθέτοντας την λήψη των αποφάσεων σε άλλα κέντρα.

Ο πολίτης πρέπει να έχει την δυνατότητα να εκφράσει την βούληση του, και να την εκφράσει έμπρακτα. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της δημοκρατίας, αποφασίζει ο πολίτης, ο λαός, κανείς άλλος εκτός απ’ αυτόν.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής, μπορεί να εκφραστεί η βούληση του λαού μέσα από τους θεσμούς αυτούς;
Μπορείς δηλαδή να εκφράσεις την βούληση σου σαν πολίτης για ένα ζήτημα;
Γιατί η δημοκρατία δεν είναι αόριστος όρος, δημοκρατία σημαίνει μαζευόμαστε και αποφασίζουμε.
Ένα κόμμα λοιπόν προεκλογικά λέει άσπρο, και μετεκλογικά να κάνει μαύρο, ποιος ελέγχει; Κανείς.

Και που εμπλέκομαι εγώ ο πολίτης μετά, απλώς παρακολουθώ μια ολόκληρη τετραετία;;; παρακολουθώ, τι;

Και πως απεικονίζεται, πως εκφράζεται η βούληση μου όταν μου επιβάλουν νόμους που η αποδοκιμασία μου προς το σύνολο των κομμάτων με την ψήφιση λευκού ή και άκυρου, προσμετράται προς όφελος του πρώτου κόμματος;;;

Και τι δημοκρατία είναι αυτή που όταν ανεξάρτητα του τι ψηφίσει η πλειοψηφία, η μειοψηφία μπορεί να βγάλει αυτοδύναμη κυβέρνηση με πριμοδοτήσεις εδρών και άλλα τέτοια ευτράπελα.

Η αλλαγή των θεσμών, θα δώσει την εξουσία στο λαό. Να αποφασίζει εκείνος, και όχι άλλοι για εκείνον, στο όνομα μιας τυπικής και πλαστής, διαδικασίας εκλογών.
Εκλογών που αν απέχει το 90% των πολιτών, και ψηφίσει το 10%, θα βγάλουν και πάλι αυτοδύναμη κυβέρνηση που θα νομοθετεί και θα επιβάλει σε όλους τους πολίτες τους νομούς.
Δηλαδή σ’ αυτή την δημοκρατία η μόνη εμπλοκή μου ως πολίτης στα δρώμενα είναι ότι κάθε 4 χρόνια καλούμε να ψηφίσω ένα κόμμα;

Και πάντα με τον εκλογικό εκείνο νόμο που ότι και να ψηφίσω δεν θα κάνει καμιά διαφορά στο τι πραγματικά θέλω να εκφράσω ως πολίτης.