Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Τα «μεμονωμένα» φαινόμενα αστυνομικής βίας

Μπορεί μέσα στο σημερινό πλαίσιο διακυβέρνησης να παταχθούν ;

Και όταν λέμε διακυβέρνησης δεν εννοούμε μόνο την σημερινή κυβέρνηση αλλά όλο το πολιτικό κατεστημένο που εναλλάσσεται στην εξουσία.

Κατ΄ αρχήν όταν η αστυνομική βία έχει ως σκοπό την πάταξη κάθε «διαφοροποίησης» από τα στενά, προκαθορισμένα και επιβαλλόμενα πλαίσια που το σύστημα θέτει αυθαίρετα, το οποίο δεν θέλει να αμφισβητηθεί ούτε στο ελάχιστο, είναι βία που δεν παράγεται πρωτογενώς από την αστυνομία. Επιβάλλεται και ενθαρρύνεται η άσκηση της, από την εξουσία, σαν μηχανισμός καταστολής και μέσο χειραγώγησης και εκφοβισμού.

Είναι επιλογή τακτικής, από την πολιτική ηγεσία, η συνεχής και πάγια υιοθέτηση της βίας σαν μέσο περιστολής κάθε αντίδρασης.
Η αστυνομία και τα όργανα της απλός εν γνώση τους και συνειδητά γίνονται εκτελεστές αυτού του δόγματος επ΄ αμοιβή.

Είναι με αλλά λόγια η αστυνομία, ο εκτελεστικός μηχανισμός, το όργανο που η εξουσία διαθέτει για να επιβάλει την αυθαιρεσία της στην κοινωνία.

Όταν λοιπόν έχουμε συνεχή και καθημερινά, «μεμονωμένα» περιστατικά αστυνομικής βίας που στρέφονται ενάντια στον πολίτη, και σχεδόν στο σύνολο τους μένουν ατιμώρητα, τότε αυτό σημαίνει ότι η πολίτη ηγεσία χρησιμοποιεί την βία και την αυθαιρεσία των οργάνων της, σαν μέσο επιβολής της δικής της εξουσίας.

Είναι συνειδητή επιλογή της αυτή η μέθοδος για την αποφυγή και την πρόληψη κάθε ενδεχομένης κριτικής και αντίδρασης.
Σπέρνει με τους φυσικούς αυτουργούς το φόβο, και την τρομοκρατία, ενώ νομιμοποιεί την αυθαιρεσία τους με την ατιμωρησία.

Παρόμοια περιστατικά βίας και βασανισμών πολιτών ως πολιτική επιλογή της εξουσίας, έχουμε σε μεγαλύτερο βαθμό, και στο Ιρακ.
Όπου στο παρελθόν είχαμε αποκαλύψεις, για τον τρόπο «αντιμετώπισης» πολιτών και τους συστηματικούς βασανισμούς κρατουμένων από όργανα και στρατιώτες του αμερικανικού κράτους, που επέβαλε η αμερικανική πολιτική εξουσία.

Ο φόβος και το αίσθημα τρόμου που προκαλεί η βία και η αυθαιρεσία των οργάνων της «τάξης» εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο «χειρισμού» των πολιτών, και αποτελεί ισως την μοναδικη επιλογή της ηγεσίας. Και βέβαια δεν παραπέμπει σε δημοκρατικά πολιτικά συστήματα, αλλά σε καταπιεστικούς μηχανισμούς άσκησης εξουσίας.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η αστυνομική βία δε μπορεί να τιμωρηθεί στο βαθμό και στην έκταση που πρέπει, καθιστώντας έτσι την άσκηση της από οποιοδήποτε κρατικό όργανο, απαγορευτική λόγω των συνεπειών που η χρήση της θα επιφέρει.

Με αυτό τον τρόπο, της ουσιαστικής τιμωρίας στην άσκηση βίας, θα έπρεπε να μεταβληθεί και ο ρόλος της πολιτικής ηγεσίας και του πολιτικού συστήματος.
Και από μηχανισμός επιβολής και καταπίεσης να γινόταν δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης, στο οποίο ο πολίτης ως κέντρο του, θα καθορίζει με τις αποφάσεις του τις εξελίξεις, και θα ελέγχει τα όργανα του κράτους, που τους έδωσε εξουσίες και δεν τις μετέφερε σε αυτα. Η μονή εξουσία είναι η βούληση του λαού.

Ο τρόπος αντιμετώπισης του πολίτη από τα όργανα του κράτους δείχνει σε τελική ανάλυση την αναγνώριση στο πρόσωπο του πολίτη, του πραγματικού κυρίαρχου, που από αυτόν απορρέει κάθε εξουσία.
Όπως συμβαίνει σε μια δημοκρατία, και όπως δεν συμβαίνει στις αυτοπροσδιοριζομενες από το πολιτικό κατεστημένο ως «δημοκρατίες».

2 σχόλια:

Antinemecis είπε...

Θα απαντήσω στην ερώτηση και θα σου πω όχι δε μπορούν να παταχθούν.
Καθώς και ότι δεν είναι μεμονωμένα. Είναι μία γενικότερη πρακτική που χρησιμοποιείται από την εξουσία για να ενισχύει την ασυδοσία της και να αναγκάζει τη μάζα σε υποταγή. Εξουσία δεν είναι αυτό που βλέπουμε μπροστά μας (δηλ.μόνο η κυβέρνηση) Εξουσία είναι όλο τα οικονομικό κατεστημένο που βρίσκεται πίσω από την κυβέρνηση (εκάστοτε κυβέρνηση) και ουσιαστικά την κατευθύνει.
Οι δε μπάτσοι (γιατί για μπάτσους πρόκειται) δεν είναι παρά χαμηλού επιπέδου άνθρωποι που με τη στολή αποκτούν εξουσία.
Για τους ΜΑΤάδες τι να πει κανείς;Ποιος άνθρωπος με μυαλό και στοιχειώδη μόρφωση γίνεται ΜΑΤάς;Ποιος μπορεί (με στοιχειώδες μυαλό) να καταδεχτεί να χτυπάει ανθρώπους που διαδηλώνουν;Και δεν το κάνουν από ανάγκη.To κάνουν επειδή τους αρέσει.Δεν είναι οι "καημένοι χαμηλόμισθοι" που δε μπορούν παρά να υπακούσουν.Είναι ο κατιμάς της κοινωνίας που φορόντας στολή νομίζει ότι κάτι γίνεται.Αυτό κάνει την κατάργηση των ΜΑΤ απαίτηση!
Φταίμε όμως και εμείς που τους επιτρέψαμε αυτή τη συμπεριφορά.
Όταν ο πολιτικός τους προϊστάμενος (Μαρκογιαννάκης-Παυλόπουλος) επιβραβεύει τη συμπεριφορά της αστυνομίας, δεν πρέπει εμείς ως πολίτες να στραφούμε με αγωγές και μηνύσεις εναντίον τους για υπόθαλψη εγκληματία και κατάχρηση εξουσίας;Και δεν εννοώ τα ελληνικά δικαστήρια μόνο,που καμία εμπιστοσύνη δεν έχω.
Όταν ο μπάτσος απαιτεί παράνομα να τον ακολουθήσω και εγώ δεν το κάνω και με συλλαμβάνει αυθαίρετα,πρέπει να διωχθώ εγώ για αντίσταση κατά της αρχής ή αυτός για κατάχρηση εξουσίας;'Οταν ο φυσικός και ο πολιτικός του ρποϊστάμενος επιβραβεύει την παρανομία του μπάτσου δεν πρέπει να διωχθεί και αυτός;
Μήπως πρέπει τελικά να γίνουμε πιο ενεργοί πολίτες;

mediaspotgr είπε...

Αλλά και πάλι το θέμα ξαναγυρίζει στον αρχικό προβληματισμό, τι πρέπει να κάνει ο πολίτης για να μπορεί η αντίδραση του να έχει αποτέλεσμα;;; Και αυτό προϋποθέτει μια στοιχειώδη συλλογική αντιμετώπιση, μέσα απο φορείς που θα εκπροσωπούν την ελεύθερη και ακηδεμόνευτη φωνή του. Θα είναι η έκφραση της άποψης των πολιτών και του λαού.
Και το θέμα ξεπροβάλει ξανά, ίσως σαν βασανιστικό δίλλημα, μπορεί να υπάρξουν αυτές οι ακηδεμόνευτες και ανεξάρτητες συλλογικές ομάδες που δεν θα καπελώνουν την λαϊκή έκφραση, δεν θα μιλάνε στο όνομα της, αλλά θα είναι η ιδία η έκφραση του ιδίου του πολίτη που θα είναι μέλος;;;
Θα μπορούν να υπάρξουν δράσεις χωρίς την κομματική κηδεμονία, χωρίς τις σκοπιμότητες, και τους εναγκαλισμούς ;;;.

Το ερώτημα πλανιέται και πάλι. Ίσως και να έφτασε η ώρα για να διεκδίκηση ο πολίτης, όχι το μάντρωμα του σε πολιτικά κόμματα, που διυλίζουν και φίλτραρουν την άποψη του, για να την αποστειρώσουν τελικά από κάθε ζωντανό και ελεύθερο οργανισμό, αλλά την άρθρωση του ιδίου του πολιτικού του λόγου, και της απαίτησης του να αποφασίζει αυτός για τις δικές του υποθέσεις που τον αφορούν. Να είναι αυτός το κέντρο των αποφάσεων και να απορρέει από αυτόν κάθε εξουσία.

Αυτό πρέπει έχει ως πρωταρχική επιδίωξη την θεσμική αλλαγή όλων εκείνων των πραγμάτων που αποκλείουν τον πολίτη από την συμμετοχή και τη διαχείριση της ιδίας του ζωης.
Η δημοκρατία, η πραγματική δημοκρατία, ανήκει μόνο στους πολίτες, δεν ανήκει ούτε σε κομματικά παραμαγαζα ούτε σε διεκπεραιωτές βουλευτικών αποζημιώσεων.
Σε αυτή τη δημοκρατία λοιπόν οι εξουσίες δεν χρειάζονται να στέλνουν τα όργανα καταστολής ενάντια στη λαϊκή έκφραση, γιατί η δημοκρατία είναι η ίδια η λαϊκή έκφραση.


Προϋποθέτει όμως την ωριμότητα των πολιτών και της κοινωνίας, η δημιουργία και διαμόρφωση αυτών των ανεξαρτήτων φορέων και οργάνων. Και προϋποθέτει και ανάλογη ατομική και συλλογική συνείδηση για να κατανοήσουν οι πολίτες, και να διεκδικήσουν, ότι χωρίς τη συμμετοχή τους στην διακυβέρνηση, χωρίς την αναγνώριση και την αποδοχή της βούληση του λαού ως κέντρο των εξελίξεων, δεν υπάρχει δημοκρατία. Και οι πολίτες δεν είναι πραγματικά ελεύθεροι.

Για να ζητούμε δημοκρατία πρέπει και να σκεφτόμαστε και δημοκρατικά, πρέπει πρώτα εμάς σαν άτομα να μας έχει δημιουργηθεί η ανάγκη να ζούμε και να εκφραζόμαστε δημοκρατικά. Και παράλληλα αυτό καταδεικνύει και ως ένα βαθμό την δημοκρατικότητα της ίδιας της κοινωνίας.
Δεν μένει παρά να δούμε αν αυτή η κοινωνία μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί, αν μπορεί τελικά, από κομματικές σκοπιμότητες και εξαρτήσεις, διεκδικώντας αυτό που καθορίζει ως δίκαιο.