Όλο αυτό το οικοδόμημα που τα πλούσια βιομηχανικά κράτη του βορά έστησαν δεν είχε καμιά σχέση με την δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης έτσι όπως μας την πλασάριζαν για δεκαετίες. Μιας ένωσης που τα μέλη της ισότιμα θα συνενώνονταν για να δημιουργούσαν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Βαρύγδουπες λέξεις, κενές από κάθε έννοια.Και όπως με όλα τα «μεγάλα» ψέματα, δεν υπάρχει τίποτα όταν η σκηνή ανέβει και φανεί η αυλαία.
Δεν υπήρχε ούτε αυλαία , ούτε καν θέατρο, μόνο τα σκηνικά για να σε ξεγελάνε, για να έχεις την εντύπωση ότι ανά πάσα στιγμή αρχίζει το έργο.
Αυτό που υπήρχε ήταν η επιδίωξη της βιομηχανικής Ευρώπης να έχει μόνιμες και σίγουρες αγορές για τα προϊόντα της, με αλλά λόγια έψαχνε για καταναλωτές.
Αυτός ήταν και είναι ο βασικός λόγος της κατασκευής αυτού του ευρωπαϊκού «οικοδομήματος», του «οράματος» της ενιαίας Ευρώπης, πως θα εξασφαλίσουμε καταναλωτές που θα εξαρτιούνται αποκλειστικά από εμάς .
Και έτσι έκτισαν το «ευρωπαϊκό» όραμα που πήρε σάρκα και οστά. Το οποίο σήμερα διαθέτει βουλή, κεντρική τράπεζα, συμβούλια και επιτρόπους, οργανισμούς και υπηρεσίες, και δικό του νόμισμα, ένα «όραμα» με δικό του νόμισμα. Πως αλλιώς θα πείθονταν οι καταναλωτές αν τους έδειχναν μόνο την φάκα χωρίς το τυράκι της ενοποίησης , του ευρωπαϊκού οράματος και άλλων σαπουνόπερων.
Το μοντέλο αυτό όπως ήταν φυσικό με το καιρό εξελίχτηκε , πέρασε σε μια άλλη φάση πιο συγκεκριμένη, και πιο προσοδοφόρα για τον βιομηχανικό ευρωπαϊκό βορά. Την νομισματική ένωση .
Αφού οι χώρες ενώθηκαν μεταξύ τους με τις ευρωπαϊκές ιδέες και τα οράματα, ήρθε και η ώρα να κάνουν ένα βήμα παραπέρα, και να αποκτήσουν κοινό νόμισμα.
Ένα νόμισμα που θα εξυπηρετούσε βαθιά τις βιομηχανικές χώρες στην προσπάθεια τους να έχουν μόνιμους και σταθερούς πελάτες-καταναλωτές. Σίγουροι ότι πότε δεν πρόκειται να χάσουν την πελατεία αυτή, διαμόρφωσαν έτσι τις συνθήκες για την νομισματική «ενοποίηση», ώστε ήταν βέβαιο ότι θα έστυβαν σαν λεμονόκουπες τα φτωχά κράτη- συγγενείς που δεν είχαν ανεπτυγμένη βαρεία βιομηχανία. Ή και αν είχαν θα την κατέστρεφαν σιγά σιγά και σταδιακά, βλέπε Ιταλία.
Το κόλπο ήταν απλό , οι ισοτιμίες που η κάθε χώρα θα έμπαινε στην ένωση αυτή, θα ήταν υψηλές σε σχέση με τις χώρες που είχαν βαριά βιομηχανία και αναζητούσαν πελάτες –καταναλωτές.
Αυτό θα είχε σαν άμεση συνέπεια, για τις λιγότερο βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, την εισαγωγή προϊόντων , φτηνών λόγο της ισοτιμίας που μπήκαν στο ευρω, από τις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία κλπ.
Το επακόλουθο ήταν η σταδιακή αποβιομηχάνιση τους, που θα έφτανε μέχρι την ολοκληρωτική εξάρτηση τους από τις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες της ένωσης αυτής. Που μετά από χρόνια εξελίχτηκε στην εξής μια χώρα.
Έτσι με την πάροδο των ετών ήταν σίγουρο ότι η βιομηχανία των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών θα βυθιζόταν ολοένα και πιο χαμηλά , αφού η ισοτιμία που εισήλθαν στο ευρω ήταν αρκετά υψηλή, σε βαθμό που καθιστούσε τα προϊόντα τους στην εσωτερική αγορά μη ανταγωνιστικά.
Αποβιομηχάνιση λοιπόν , τρομερές ανισότητες στο εσωτερικό εμπορικό ισοζύγιο των χωρών του ευρω με τις βιομηχανικές δυνάμεις της «ένωσης», αυτά ήταν τα αποτελέσματα Δούλευαν οι φτωχοί συγγενείς και δανείζονταν και από πάνω για να πλουτίζουν τα βιομηχανικά ανεπτυγμένα κράτη της «ένωσης» και του ευρωπαϊκού «οράματος».
Οι συνέπειες σιγά σιγά γίνονται ορατές , από την άλλη έτσι παίζεται το πολίτικο παιχνίδι, το παιχνίδι της εξουσίας και της δύναμης, διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες, κομματικές σκοπιμότητες, κολαούζοι τραπεζικών μονοπωλίων , και κάθε λογής πολιτικάντηδες ήταν πρόθυμοι να εξαργυρώσουν την όποια πολιτική τους επιρροή για χάρη της «ένωσης» και του μεγάλου ευρωπαϊκού «οράματος», με το αζημίωτο φυσικά.
Έτσι λοιπόν στήθηκε και υλοποιήθηκε η πολυθρύλητη ευρωπαϊκή ένωση .
Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου