Ραγιάδες…

Υπηρέτες πολλών αφεντάδων.

Εξεγείρονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, εξεγείρονται οι αγρότες και ζητούν περισσότερα χρήματα, υποστήριξη του εισοδήματος τους, και οικονομικές ενισχύσεις.

Ζητούν από την κυβέρνηση, την κάθε κυβέρνηση, παροχές και χρήμα όπως το παιδάκι ζητά από τους γονείς του περισσότερο χαρτζιλίκι, αντί να ζητούν να διαφεντεύουν μόνοι τους τη ζωή τους και τις τύχες τους. Αντί να ζητούν η βούληση τους να είναι αυτή που θα κατευθύνει και θα χαράζει την πορεία της χώρας που ζούνε.

Ζητούν σαν τους επαίτες και σαν μικρά παιδιά από τον αυστηρό πατέρα τους. Συμβιβάζονται και αποδέχονται το δουλικό μοντέλο της διακυβέρνησης που θέλει το λαό και τον πολίτη μικρό παιδάκι να ζητάει ελεημοσύνη από τα αφεντικά.

Σαν και να μην είναι το κράτος αυτό δικό τους, σαν να μην είναι αυτοί που το αποτελούν σαν και να μην μπορούν να έχουν καμιά παρέμβαση σε αυτά που συντελούνται και γίνονται γι΄ αυτούς, χωρίς αυτούς. Και δεν έχουν.

Αλλά το μόνο που ζητούν δεν είναι η δυνατότητα να διαχειρίζονται την δική τους ζωή, αλλά χρήμα, αυτό μόνο ζητούνε από αυτούς που τους διαφεντεύουν. Γιατί έτσι έχουνε μάθει, να έχουνε αφέντες.

Και όταν τα οικονομικά αιτήματα τους «τακτοποιούνται» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λουφάζουν όλοι και γίνονται ο χαρτοπόλεμος στις κομματικές συγκεντρώσεις, γίνονται ο πασατέμπος της εξουσίας, και το άλλοθι της δημοκρατίας τους.

Στοιβάζονται «δημοκρατικά» στα κομματικά γραφεία και κάνουν ουρές στους βουλευτάδες τους για ένα διορισμό, για μια θέση, για ένα ρουσφέτι.

Τι και αν τους αποκλείουν από την συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα, τι και αν τους στερούν κάθε δυνατότητα έκφρασης, τι και αν αλλοιώνουν την βούληση τους με παρωδίες εκλογικών νόμων, τι και αν τους αρπάζουν τον ιδρώτα τους με μίζες, με δομημένα ομόλογα, με φακελάκια, και με κάθε λογής άλλα τερτίπια και καμώματα, αυτοί ζητούν μόνο χρήμα.
Λίγα ή περισσότερα ευρώ ακόμα για να το βουλώσουν, έναν «διορισμό», για να αποτραβηχτούν ήσυχοι και να αφήσουν τους άλλους, τα αφεντικά, να κάνουν την δουλειά τους.

Δεν έχουν άλλες αξιώσεις, δεν νιώθουν το πόθο να διαχειριστούν τη ζωή τους, να θέσουν μόνοι τους τα όρια της ζωής τους, οι βουλευταδες του νομού τους θα «καθαρίσουν» γι΄ αυτούς όταν έρθει η ώρα να ζητήσουν ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο, μια θέση στο δημόσιο, η ακόμα και ένα εισιτήριο για να πάνε να ψηφίσουν

Ραγιάδες και στην ψυχή και στο μυαλό. Σκλάβοι που ζητούν αφεντάδες για να τους κηδεμονεύουν και να τους επιβάλλονται ακόμα και με το βούρδουλα , δίνοντας τους λίγα από τα ψίχουλα που ζητάνε.

Δεν έχουν μάθει ακόμα, και δεν θέλουν, να είναι ελεύθεροι. Αυτοί έτσι μάθανε στη λοβιτούρα, στη κλάψα, στο ψέμα, στη μικροαπατεωνιά, στο «γλείψιμο», και στο προσκύνημα. Πουλάνε την ψυχή τους για λίγα ευρώ, για την σιγουριά μιας θέσης στο δημόσιο, για να έχουν την «ησυχία» τους μέσα στο κλουβί τους.

Αυτός ο λαός αξίζει τελικά των δεινών του.

Κυρίαρχε λαέ...