Το χρονικό της «κρίσης»…

Μέρος Πρώτο

Θα επιχειρήσουμε μια περιγραφή του πως στήθηκε  η ελληνική «κρίση», ένα είναι το σίγουρο πάντως οι εμπνευστές της είναι Αμερικάνοι  .

Η προηγούμενη κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι η «κρίση» θα έρθει και στην Ευρώπη με πρώτη χώρα που θα χτυπήσει την Ελλάδα.  Η εξαγωγή της κρίσης από την αμερικανική ήπειρο στην Ευρώπη είναι απαραίτητη για τις Η.Π.Α. Το σενάριο αυτό το είχαν συζητήσει στην «επιτροπή που δεν υπάρχει» στις Βρυξέλλες και ο τότε πρωθυπουργός με τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Φεβρουάριο του 2009.

Γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι η προηγούμενη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιβάλει τα πράγματα που έπρεπε να επιβληθούν κατ ΄απαιτηση της επιτροπής.  Το γιατί είναι απλό, η τότε αντιπολίτευση έλεγχε και ελέγχει το σύνολο του συνδικαλιστικού φάσματος και μπορεί να επιβάλει πράγματα χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Έχει καλύτερη πρόσβαση στον τύπο και ελέγχει μεγαλύτερες μάζες κομματικού στρατού.

Το σύνθημα για την ενεργοποίηση του  σχεδίου δόθηκε με την προκήρυξη των εκλογών του Οκτωβρίου του 2009.    
Λίγο πριν το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο έκανε μια πολύ παράξενη για την εποχή κίνηση, αλλά «κατανοητή» μετέπειτα για την εξέλιξη των πραγμάτων.

Το Τ.Τ. αγόρασε ασφάλιστρα κίνδυνου επι των ελληνικών ομολόγων αξίας 950 εκατ όταν η τιμή των CDS  ήταν στις 135 μονάδες βάσης. Αυτό σημαίνει ότι για ασφάλιση ομολόγων άξιας 10 εκατ δολαρίων  ο επενδυτής πληρώνει 135.000 δολάρια το χρόνο .

Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι τα CDS είναι παράγωγα που ασφαλίζουν μεν τα ομόλογα, μπορούν όμως να «παιχτούν» και χωρίς να υπάρχει ομόλογο που πρέπει κάποιος να ασφαλίσει.

Έτσι η κάθε μονάδα βάσης αντιστοιχεί σε 1.000 δολάρια και το κάθε συμβόλαιο σε 10.εκατμ. δολάρια , το ποσό που πρέπει να μπει ως εγγύηση είναι το 10% της αξίας του συμβολαίου. Η  εκκαθάριση είναι καθημερινή,  δηλαδή το ποιος και πόσα κερδίζει από την διακύμανση των CDS. Για κάθε «παίκτη» που κέρδιζε υπαρχή και ο αντίστοιχος παίκτης που χάνει, έτσι ώστε το συνολικό ποσό των δυο παικτών αθροιζόμενο να είναι μηδέν.

Τα κέρδη του ενός είναι η ζημιά του άλλου. Το Τ.Τ. λοιπόν αγοράζει ένα πολύ μεγάλο αριθμό συμβολαίων αξίας 950 εκατ , αυτό βεβαία, δηλαδή η αγορά τόσο μεγάλου αριθμού συμβολαίων ενεργοποιεί αυτόματα τα αντανακλαστικά της αγοράς.

Εδώ θα πρέπει να σημειώνουμε ότι η αγορά συμβολαίων CDS, ασφάλιστρων κινδύνου επί ομολόγων,  είναι εκείνη που καθορίζει τις τιμές των spreads των ομολόγων και όχι η πώληση ομολόγων.
Το γιατί είναι απλό ο αντισυμβαλλόμενος που πουλάει τα cds είναι τράπεζα, που έχει παράλληλα στα χαρτοφυλάκια της και ελληνικά ομόλογα , έτσι δεν μπορεί να είναι διπλά εκτιθέμενη η τράπεζα και στα cds και να κατέχει και τα ίδια ομόλογα για τα οποία πουλάει ασφάλιστρα κινδύνου. Βγαίνει λοιπόν και πουλάει ομόλογα.

Η αγορά λοιπόν ασφάλιστρων κινδύνου ενεργοποιεί το μηχανισμό αύξησης των επιτοκίων στα ομόλογα.

Επομένως όταν μια ελληνική κρατική τράπεζα, το Τ.Τ.,  τον Αύγουστο του 2009 αγόραζε συμβόλαια  CDS , δηλαδή ασφάλιστρα κινδύνου επι των ελληνικών ομολόγων, δεν θέλει να προφυλάξει την επένδυση του σε ελληνικά ομόλογα , θα ήταν άλλωστε ειρωνεία το ελληνικό κράτος να προφυλάγεται από το ελληνικό κράτος, αλλά αυτό που αποζητά είναι η εκτίναξη των ελληνικών spreads.

Αγόραζε δηλαδή συμβόλαια ασφάλισης κινδύνου επι των ελληνικών ομολόγων με σκοπό να εκτινάξουν τα επιτόκια δανεισμού των ελληνικών ομολόγων.

Άλλωστε αν το Τ.Τ. , δηλαδή το ελληνικό κράτος, φοβόταν για τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, θα αγόραζε ασφάλεια επι των ομολόγων όταν κατέρρεε η Lehman Bros και διαλυόταν η παγκόσμια οικονομία και όχι όταν ανέκαμπτε η οικονομία και η παγκόσμια κρίση ήταν υπο έλεγχο.

Η αγορά ασφαλίστρων κινδύνου λοιπόν από το Τ.Τ. είχε σκοπό να βάλει στο «παιχνίδι» συγκεκριμένες τράπεζες, και να εκτινάξει τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων δίνοντας το σύνθημα ότι ο «αγώνας» αρχισε.

 Τώρα το ενδιαφέρων θα είναι να δούμε ποιος είναι αυτός που πούλησε στο Τ.Τ. τα ασφάλιστρα κινδύνου , ποιος λοιπόν είναι ο εκδότης .  Η επενδυτική τράπεζα που δια μεσολάβησε για την συναλλαγή ήταν όπως ξέρουμε η Goldman Sachs , ποιοι ήταν όμως οι πωλητές;;;

Και εδώ τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα,  εμείς πιστεύουμε ότι πωλητές των CDS όταν η τιμή τους ήταν στις 135 μονάδες βάσης ήταν οι Γερμανικές landesbank δηλαδή οι περιφερικές κρατικές   γερμανικές τράπεζες, οι τράπεζες των γερμανικών κρατιδίων.

Την αποστολή αυτή βεβαία , το να καταστήσουν  τις landesbank πωλητές συμβολαίων  ασφάλισης κίνδυνου επι των ελληνικών ομολόγων, είχε ανάλαβε η G.S., και έτσι πούλησαν οι τράπεζες των γερμανικών κρατιδίων πριν την θύελλα ασφάλιστρα κίνδυνου μιας χώρας που θα πτωχεύω σε λίγους μήνες.

Το γιατί έγινε αυτό είναι απλό , αφού έβαλαν τις γερμανικές τράπεζες των κρατιδίων στο παιχνίδι και αφού οι άλλες γερμανικές εμπορικές τράπεζες ήταν κάτοχοι ελληνικών ομολόγων, τότε η Γερμανία ήταν σίγουρο ότι δεν θα άφηνε την Ελλάδα να πτωχεύσει και ότι θα αναζητούσε «βοήθεια» από το Δ.Ν.Τ. για να επωμιστεί μέρος του λογαριασμού.

Σκεφτείτε ότι γνωρίζουμε για μια μόνο τρομακτική συναλλαγή αξιασ 950 εκατ, σκεφτείτε πόσες άλλες  υπάρχουν , μιας και τα CDS δεν καθαρίζονται από επίσημη αγορά παρόλο που υπάρχουν διάφοροι φορείς όπως ο αμερικανικός DCTT.

Πρακτικά είναι αδύνατο να υπολογίσουμε ποιος κατέχει τι, μιας και τα συμβόλαια ασφάλιστρων  κινδύνου είναι ιδιωτική συμφωνία μεταξύ 2 μελών  χωρίς να υπάρχει επίσημη αγορά.
Επιπλέον  έχουν δημιουργηθεί και δομημένα προϊόντα  CDS,  όπως δείκτες ,  που μπορούν οι παίκτες να στοιχηματίσουν στην χρεοκοπία των χωρών ως μέρος του δείκτη,  αγοράζοντας ή πουλώντας τον δείκτη πλέον, και όχι συμβόλαια κάθε χώρας ξεχωριστά.

Έτσι λοιπόν  υποθέτουμε ότι τα πόσα που παίχτηκαν ήταν πραγματικά τρομακτικά. Η Γερμανία λοιπόν ήταν εξασφαλισμένο ότι δεν μπορούσε να κάνει πίσω και δεν μπορούσε να αναλάβει το βάρος μόνη της , και δεν ήθελε άλλωστε. Ετσι άνοιξε η πόρτα για το Δ.Ν.Τ

 Σε μια επόμενη ανάρτηση θα  δούμε την εξέλιξη της «κρίσης» μετά την είσοδο του Δ.Ν.Τ και πως αμερικανικά ασφαλιστικά και τραπεζικά ιδρύματα, καθώς και ελληνικές τράπεζες από ένα σημείο και μετά ήταν αυτοί που πουλούσαν τα CDS , δηλαδή τα ασφάλιστρα κινδύνου επί των ελληνικών ομολόγων.