Εκεί που σταματάει η τρέλα, αρχίζει η πολιτική.

Απο το blog hassapis-peter.blogspot.com

Με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα στο blog mediaspotgr, με τον τίτλο «ανθρώπινα όνειρα» θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει παλιότερα.

Είχα διαβάσει λοιπόν κάπου, ότι στο στρατό μιας χώρας, νομίζω αφρικανικής (δεν θυμάμαι καλά) που αποτελούσε μικρογραφία της κοινωνίας αυτής της χώρας, οι στρατιώτες χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες. Στις παλιοσειρές, δηλαδή αυτοί που ήταν παλιοί στρατιώτες. Στα στραβάδια, δηλαδή τους νέους. Και σ’ αυτούς που είχανε «δόντι» (δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό) τους οποίους σέβονταν όλοι άσχετα αν αυτοί ήταν παλιοί ή νέοι. Οι νεότεροι λοιπόν στρατιώτες.........

έκαναν περισσότερες εργασίες σε σχέση με τους παλιότερους, που σχεδόν δεν έκαναν τίποτα. Οι νέοι δεν μπορούσαν να ανεχθούν αυτή την κατάσταση. Την έβλεπαν παράλογη. Θεωρούσαν ότι όλοι οι στρατιώτες θα πρέπει να είναι ίσοι.

Το περίεργο είναι πως η κατάσταση αυτή έγινε κατεστημένο. Έτσι, όταν οι νέοι στρατιώτες γίνονταν παλιοσειρές, τότε ξεχνούσαν τι είχαν υποστεί και έβαζαν τους νεότερους να κάνουν τις δουλειές, μάλιστα με μεγαλύτερη αυστηρότητα και πάει λέγοντας.

Αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν, μέχρι που κάποια στιγμή οι ανώτεροι αποφάσισαν να αλλάξουν το σύστημα, δηλαδή έβαλαν κανόνες και επέβλεπαν την εφαρμογή τους. Έτσι εξαλείφτηκε το φαινόμενο.

Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική. Μόλις ο πολίτης περάσει στην άλλη πλευρά του λόφου, τότε ξεχνάει που ήταν και θέλει να διατηρήσει τα νέα κεκτημένα του. Έτσι, αυτός που μαχόταν να αλλάξει την κατάσταση τώρα ξεπουλιέται προκειμένου να τη διατηρήσει.

Το ηθικόν δίδαγμα είναι πως πρέπει, απ’ την αρχή, να ξέρουμε για τι αγωνιζόμαστε. Αγωνιζόμαστε απλά για να πάμε στην άλλη πλευρά του λόφου ή αγωνιζόμαστε να ισοπεδώσουμε το λόφο;