Το ανθρώπινο ψηφιδωτό.

Απο το blog www.georgefotiadis.com

Η ανθρώπινη θάλασσα ταλαντεύεται διαρκώς, προσπαθώντας να διατηρεί ή ψάχνει να βρει την ισορροπία της.
Υπάρχει από την μια μεριά η θέληση του πρωτογόνου ανθρώπου, που πιστεύει πως μπορεί να επιβάλει την θέλησή του, εφόσον είναι ο ισχυρότερος.
Από την άλλη, υπάρχει η πιο σύγχρονη πλευρά, που πιστεύει ότι ο άνθρωπος μπορεί να μοιράζεται και να ζει ευτυχισμένος, χωρίς να σκοτώνεται για τα αυτονόητα.

Αυτές οι τάσεις υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό.
Κάνεις δεν είναι απόλυτα δίκαιος ή άδικος, ούτε υπάρχει αυτός που δεν φοβάται, ή δεν ενδιαφέρεται καθόλου.
Για να μην ξεχνιόμαστε όμως, υπάρχουν και άνθρωποι που είναι εντελώς καθάρματα και δεν τους ενδιαφέρει καμιά ισορροπία και συμβίωση.

Υπάρχει και ο χώρος του κέντρου, που προσπαθεί να συνδυάσει ή να εκμεταλλευτεί τις τάσεις αυτές, όπου επικαλείται την μετριοπάθεια του, χαρακτηρίζοντας ακραίες ή ανεφάρμοστες τις δυο άλλες τάσεις, ή ότι, τουλάχιστον, υπό την δική του σκεπή, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, κάνοντας παράλληλα αμοιβαίους συμβιβασμούς.

Λογικά, εκ πρώτης, φαίνεται, ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει έτσι το ανθρώπινο σύνολο και το σωστό είναι να επικρατεί η μετριοπάθεια, αλλά ξεχνάμε ότι όποιος κατέχει την ανώτερη εξουσία, ότι και να πρεσβεύει, η δύναμη που απορρέει από την κατάχρηση τις εξουσίας, τον κάνει συνειδητά από ένα σημείο και πέρα, να επιβάλει την θέληση του, που είναι αυτή του ισχυρότερου και συγκρατεί την εξουσία του, με προσχήματα και ωραία λόγια, περί ισότητας, αδελφοσύνης, κτλ αφού οι μάζες επαναπαύονται σαν αγέλη σε έναν ισχυρό προστάτη.

Οι μάζες βολεύονται έστω και με κομμένα προνόμια.
Διάβασε τη συνέχεια...