Το μετέωρο βήμα... της δημοκρατίας

Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει ένα γεγονός όταν ωριμάσουν οι συνθήκες για να εκδηλωθεί. Η δύναμη προέρχεται από την αποφασιστικότητα.

Η αλλαγή στην διακυβέρνηση, και η άνοδος στην εξουσία άλλου κόμματος ή και συνασπισμού κομμάτων, δεν θα επιφέρει καμία αλλαγή εκτός της αλλαγής στα ονόματα του πρωθυπουργού και των υπουργών. Και βεβαία και την αλλαγή των ονομάτων που θα εμπλέκονται στα νέα και μελλοντικά σκάνδαλα.

Το σύστημα έδωσε ότι είχε, και διέφθειρε στο έπακρο όλο το πλέγμα του κοινωνικού και πολιτικού ιστού. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα αυτή είναι από την συνολική αλλαγή των πολιτικών θεσμών.
Αλλιώς όσα χρονιά και να περάσουν, η μόνιμη είδηση θα είναι η αποκάλυψη, ανεξάρτητος κόμματος που κυβερνά, των διεφθαρμένων υπουργών, κρατικών παραγόντων, λειτουργών και συντεχνιών της εξουσίας. Οι οποίοι όταν νέμονται την εξουσία επιβάλουν το συμφέρων των λίγων σαν υπέρτατο νόμο του κράτους.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι, τι πρέπει να κάνει ο πολίτης για να μπορεί η αντίδραση του να φέρει αποτέλεσμα;;;

Αυτό προϋποθέτει συλλογική αντιμετώπιση, μέσα από νέους φορείς που θα εκπροσωπούν ελεύθερα και ακηδεμόνευτα τους πολίτες. Και μέσα από την υλοποίηση ενεργειών και δράσεων, που θα απαιτήσουν και θα οδηγήσουν σε θεσμικές αλλαγές για την συμμετοχή τού πολίτη, που τώρα είναι απών, στη δημοκρατία.
Αλλιώς κάθε αυθόρμητη αντίδραση είναι καταδικασμένη.

Και το θέμα ξεπροβάλει ξανά, μπορεί να υπάρξουν αυτές οι ακηδεμόνευτες και ανεξάρτητες συλλογικές ομάδες που δεν θα καπελώνουν την λαϊκή έκφραση, δεν θα μιλάνε στο όνομα της, δεν θα μεσολαβούν, αλλά θα είναι η ίδια η έκφραση του πολίτη;
Θα μπορούν να υπάρξουν μέσα από νέους φορείς, δράσεις χωρίς την κομματική κηδεμονία, χωρίς τις σκοπιμότητες, και τους εναγκαλισμούς ;

Για να ζητούμε δημοκρατία πρέπει και να σκεφτόμαστε και δημοκρατικά, πρέπει πρώτα σ΄ εμάς σαν άτομα, να μας έχει δημιουργηθεί η ανάγκη να ζούμε και να εκφραζόμαστε δημοκρατικά. Η ατομική μας επιλογή καθορίζει και την ωρίμανση των προϋποθέσεων γι΄ αυτά που απαιτούμε.

Παράλληλα δείχνει ότι η διεκδίκηση έφτασε στην ακμή της, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, αφού καταδεικνύει, ως ένα βαθμό, την δημοκρατικότητα της ίδιας της κοινωνίας και των ατόμων που την αποτελούν.
.