Αυτό που μένει, είναι αυτό που δεν μπορείς να δεις

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που αποκτώντας ξεπουλάνε τον εαυτό τους.

Αυτό που μένει στο τέλος τελικά για τον καθένα είναι ο εαυτός του.
Αυτόν πρέπει να αντικρίσεις στο τέλος. Για αρκετούς ίσως και να είναι πολύ οδυνηρή αυτή η συνάντηση.

Ανεξάρτητα τι έχουμε στο σακούλι μας, τα καζάντια μας, αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, μας συντροφεύει παντού και πάντα.
Μερικές φορές η τρομακτική κενότητα που μεταφέρουμε μας κάνει να αναζητούμε άλλα πράγματα, κατασκευασμένα, για να την γεμίσουμε.
Και πάλι άδειοι θα αισθανόμαστε αν δεν αντιμετωπίσουμε την ουσία, το πραγματικό γεγονός.

Δείτε τι έκανε ο κινηματογραφικός πολίτης Κέιν, μάζευε, μάζευε όλες τις αντίκες, τα αγάλματα του κόσμου από παντού και όμως στο τέλος αυτά ήταν εντελώς ευτελή για να πουν οτιδήποτε για μια ζωή που πέρασε , έζησε και έφυγε.

Τίποτα δεν άφησε πίσω, ένα κενό. Μόνο πράγμα για το οποίο ενδιαφέρθηκε η εξουσία, και η έκφραση της στην ζωή του, η συσσώρευση χιλιάδων έργων τέχνης, αγάλματα...πάσης φύσης υλικά αγαθά.

Ειδικά το τέλος είναι συντριπτικό, τα αντικείμενα στον πύργο, αυτά που απόκτησε ξεπουλώντας το άλλο κομμάτι του εαυτού του, ένας εργάτης τα έκαιγε , τα πετούσε γιατί έπιαναν τόπο, ενώ κάποιος έδωσε λίγα δολάρια για να αγοράσει κάτι άλλο.

Μια ζωή χαμένη, χαμένη όπως και τα όνειρα που δεν θα ολοκληρωθούν πότε, γιατί αυτός που τα έβλεπε προτίμησε να τα αντικαταστήσει με ανακυκλούμενες εικόνες και επιθυμίες της αντικειμενικής "πραγματικότητας" με ετικέτα και αριθμούς, ευτελίζοντας τα σε εφήμερα υποκατάστατα του υπαρξιακού φόβου.

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που αγοράζοντας ξεπουλάνε τον εαυτό τους, και στο τέλος τον σκοτώνουν. Για να πετάξει μια μέρα ένας εργάτης στα σκουπίδια, όταν πεθάνουν, τα άχρηστα πράγματα τους.


.