Ηθική και νομιμότητα

Είναι ηθικό το μη νόμιμο;;;

Γινόμαστε ολοένα και περισσότερο μάρτυρες μιας κατάστασης κοινωνικής αποσύνθεσης.
Όπου ο πολίτης δεν νιώθει και δεν αναγνωρίζει την κοινωνία σαν θεσμό συνοχής, αλλά τη βλέπει σαν όργανο εκμετάλλευσης, επιβολής και διαχωρισμού, ταυτίζοντας την με αυτούς που την διοικούν και την ορίζουν.

Έτσι δεν έχουμε ένα ζωντανό οργανισμό που μπορεί να εξελίσσεται και να μεταβάλλεται, αλλά αυτό που έχουμε είναι μια κοινωνική περιχαράκωση, οριοθετώντας σαφή και αδιαπέραστα όρια μεταξύ των ατόμων που την αποτελούν και είναι μέλη της.

Πράγματα έστω και λιγοστά , έστω και υποτυπώδη, που τα θεωρούσαμε τα στοιχειώδη για την ύπαρξη μιας κοινωνίας, σήμερα θέτονται υπό αμφισβήτηση και εξαφανίζονται σταδιακά.

Αφήνουν ένα μεγάλο κενό στις ζωες των πολιτών που το εισόδημα τους δεν τους επιτρέπει καμιά εξυπηρέτηση, ούτε ακόμα και των βασικών βιοτικών αναγκών τους.

Έτσι μ΄ αυτό το τρόπο, μαζί με την περιθωριοποίηση μιας και ολοένα αυξανόμενης μεγάλης μερίδας των πολιτών, έχουμε και την περιθωριοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας .

Όταν μια κοινωνία δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες των πολιτών της έστω για υποτυπώδη στέγαση, για διατροφή, για πρόσβαση στην υγεία, στην μόρφωση, στην εργασία, τότε δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν συνεκτικός ιστός, αλλά λειτουργεί σαν μηχανισμός διαλογής ανθρώπων και παραγωγής κοινωνικής ανισότητας.

Επακόλουθο του οποίου είναι και η αμφισβήτηση όλων εκείνων που θεσπίστηκαν ως αναγκαία για την συνύπαρξη των ατόμων σε μια κοινωνία.

Όταν η ιδία η κοινωνία, μέσα από τα όργανα και τους φορείς της, αναγνωρίζει και αποδέχεται την φυσική εξόντωση πολιτών της από τη φτώχεια, την περιθωριοποίηση που επιφέρει η υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, τότε και οι πολίτες αμφισβητώντας τους νόμους διεκδικούν το δικαίωμα τους στην ζωή και στην επιβίωση.

Είναι μια αυτόνομη κίνηση αυτοσυντήρησης ενάντια στην εξαφάνιση και στην σταδιακή αλλά μεθοδευμένη θανατική καταδίκη που επιβάλουν καθημερινά οι έχοντες, σ΄ αυτούς που δεν κατέχουν τίποτα. Το έσχατο σημείο εξαθλίωσης που μπορεί να φτάσει ο «ανθρώπινος πολιτισμός».

Δεν μπορείς να αφήνεις νηστικό έναν άνθρωπο, χωρίς το δικαίωμα στην εργασία, χωρίς προοπτική, να μετράει καθημερινά τα λεπτά του και τις δεκάρες του και να του επιβάλεις νόμους περιμένοντας να τους τηρεί. Ζητώντας τον ουσιαστικά να αποδεχθεί με αυτό τον τρόπο την ηθική της εξόντωσης του αδύνατου και του ασθενέστερου.

Ο υπέρτατος νόμος του ανθρώπου είναι η επιβίωση του, πράγμα που η σημερινή ηθική μας τον αμφισβητεί και τον αντικαθιστά με κανόνες και νόμους που επιβάλλουν στους ηττημένους του πολέμου για την επικράτηση του ισχυρότερου.

Δεν μπορείς να πετάς τους ανθρώπους στην αρένα του ανταγωνισμού, προστάζοντας την μονομαχία μεταξύ τους, για χάρη ενός σαρκοβόρου κοινωνικού συστήματος που επιτάσσει, σκότωσε για να μην σε σκοτώσουν, και να περιμένεις ηθική και δικαιοσύνη, από τους μελλοθάνατους .

Ο δολοφόνος, ο εγκληματίας είσαι εσύ... Εσύ που επέβαλες ως ηθικό, το νόμιμο της δολοφονίας τους.

.