Μικρά...αλλά τόσο σημαντικά

Κοιτάξτε γύρω σας, παντού εικόνα παρακμής και διάλυσης.Προχωράς στο κέντρο τής Αθήνας, στις πιο πολυσύχναστες μεριές και το μόνο που βλέπεις είναι κατεστραμμένα πεζοδρόμια, λακκούβες, αμάξια παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά, καρέκλες και τραπεζάκια χύμα, και ότι άλλο βάλει ο νους σου.Δεν μπορείς να περπατήσεις στο πεζοδρόμιο, σε άλλες περιπτώσεις δεν υπάρχει καν πεζοδρόμιο.
Όλα αυτά όμως συνθέτουν την καθημερινότητα μας, μια καθημερινότητα χωρίς ποιότητα και χωρίς διέξοδο, όλα έγιναν και γίνονται με γνώμονα το «εδώ είναι Ελλάδα, ότι θέλουμε κάνουμε».Η ζωή έτσι όμως είναι κόλαση, σε αλλά κράτη, σε άλλες πόλεις, μπορείς να κανείς ένα μικρό περίπατο, στο κέντρο της πόλης, σε ένα πάρκο, εδώ το μονό που υπάρχει είναι μικρό και ρημάζει.
Οι παραλίες μαντρωμένες και διαμορφωμένες σε club και prive μαγαζιά. Και έχουμε το παράδοξο ενώ η Αττική βρέχεται από θάλασσα, δεν μπορούμε να βρέξουμε τα πόδια μας στη θάλασσα και να κολυμπήσουμε. Αν δεν είναι οι μαντρωμένες παραλίες τότε είναι η μόλυνση.
Αυτά όμως είναι τα σημαντικά. Απ’ αυτά πρέπει να αρχίσει ένα κράτος. Αυτά πρέπει να διασφαλίσει πρώτα για να πάει παρακάτω.
Όταν το κράτος δεν μπορεί να διασφάλιση στον πεζό πολίτη το δικαίωμα να περπατάει στο πεζοδρόμιο, τότε τι μπορεί να του διασφαλίσει, την υγειά, την παιδιά, την ασφάλεια του; μην αυταπατάστε!
Πρώτα μαθαίνουμε να βηματίζουμε και μετά τρέχουμε.
Μα, θα μου πείτε, με τα αλλά, τα σημαντικά, την διαφθορά, το ασφαλιστικό, την υγεία, τiς προμήθειες τι γίνεται;
Να είστε σίγουροι, αν βρεθούν εκείνοι, που θα καταπιαστούν και θα λύσουν, πρώτα τα απλά πράγματα, τα προβλήματα της καθημερινότητας, τότε θα μπορέσουν λύσουν και τα αλλά...τα «σημαντικά».

Γιατί η εξουσία που δεν νοιάζεται για την καθημερινότητα σου, στο επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει, δεν νοιάζεται για τίποτα, παρά μόνο για το τομάρι της