Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης…

Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις ανήκουν στον ελληνικό λαό και το δημόσιο. Οι ΔΕΚΟ ανήκουν και αυτές, όπως όλα τα άλλα άλλωστε στην Ελλάδα, στο κομματικό παρακράτος και στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που τις χρησιμοποιεί σαν άλλοθι για να μοιράζει δουλειές στα συμφέροντα που η εκάστοτε κυβέρνηση εξυπηρετεί, «βολεύοντας» όμως ταυτόχρονα σ΄αυτές και τις ορδές των κομματικών στρατών.

Έτσι το διεφθαρμένο σύστημα ελέγχει την πολιτική του πελατεία , ενώ από την άλλη κάνει τις «δουλειές» του.

Αυτός είναι ο ρόλος των δημοσίων επιχειρήσεων στην Ελλάδα.

 Είναι τα προπύργια της κομματικής διαφθοράς, η εξαργύρωση της κομματικής αφοσίωσης του κομματικού στελέχους, είναι η δεξαμενή άντλησης ψήφων από τα «δικά της παιδιά» της κάθε παράταξης, αφού τα βόλεψε στην αργομισθία, στο αραλίκι και στην εξασφάλιση.  

Οι  δημόσιες επιχειρήσεις αποτελούν  το πρόσφορο έδαφος  που επιτρέπει στο κυβερνητικό –κομματικό κράτος, βασιζόμενο στους εργατοπατέρες και στους   κομματάρχες του,  να ελέγχει σαν να είναι τσιφλίκι του κάθε δημόσια επιχείρηση που υποτίθεται είναι περιουσία του ελληνικού λαού.       

Αποτελούν το «λάφυρο» της εκάστοτε κομματικής εξουσίας,   η  οποία εμφανίζεται και ελέγχει δια μέσου των «συνδικαλιστικών» οργανώσεων και των συνδικαλιστών- κομματαρχών  τις εταιρείες.

Αυτοί είναι οι ιδιοκτήτες και οι διοικούντες των ΔΕΚΟ από κρατικοποιήσεως των εταιριών αυτών, τίποτα δεν είναι περιουσία του ελληνικού λαού, ούτε ένα ευρω δεν ανήκει στον Έλληνα οπλίτη. Αυτό είναι το κομματικό κράτος που χρόνια τάρα κυβερνάει το τόπο αυτό.

Η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, κατευθύνει μέσα από το  το δικό της κομματικό μηχανισμό τα συνδικαλιστικά όργανα. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ταυτίζεται με το κόμμα .

Και εδώ είναι η κρίσιμη στιγμή, το σημείο που διαφοροποιεί τα πράγματα, το πέρασμα από το κομματικό κράτος που βασιλεύει στην ολιγαρχία .

Η κομματική αρχή ουσιαστικά πετάει σημαντικούς βραχίονες της και μετασχηματίζει την χώρα από μια κομματική μηχανή σε μια οικονομική ολιγαρχία. Βέβαια ο ρόλος της κομματικής μηχανής παραμένει πάντα σημαντικός, άλλα μειώνεται ο αριθμός των στελεχών στην μηχανή. Άλλωστε το κομματικό κράτος δεν χρειάζεται   τόσα κομματόσκυλα, μπορεί πλέον και χωρίς αυτά.

Δεν ξέρω αν οι επιλογές μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης αποτελούν ικανές να εγκλωβίσουν και πάλι τον Έλληνα πολίτη, εκείνο όμως που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι από τον πόλεμο αυτό ο μέσος Έλληνας δεν έχει να κερδίσει τίποτα.