Για το καλό σου...

Το υπέρτατο αγαθό της παιδείας είναι η ελεύθερη σκέψη.
Η κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, είναι κατάργηση των πολιτών που σκέφτονται και αρνούνται να μετονομαστούν σε καταναλωτές. Πρέπει να πεθάνουν

Δεν υπάρχει παιδεία χωρίς ελευθερία, χωρίς ανεμπόδιστη και ελεύθερη έκφραση . Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι κατάκτηση. Κατάκτηση της κοινωνίας και των πολιτών που θέλουν μέσα από τον ελεύθερο διάλογο, μέσα από την διακίνηση των ιδεών να ξεπροβάλουν νέα σχήματα, νέες αντιλήψεις και νέα ελπίδα. Να τραβά μπροστά η κοινωνία . Η κατάργηση του ασύλου αναιρεί και ακυρώνει την ουσία της μάθησης, τον προβληματισμό και την αμφισβήτηση .

Ο ρόλος του πανεπιστημίου δεν είναι η κατάρτιση και η εκμάθηση δεξιοτήτων σε μαθητευόμενους Ο ρόλος του είναι η διαμόρφωση ελευθέρων πολιτών που θα στοχάζονται, θα έχουν γνώμη και άποψη. Που θα παίρνουν ενεργό μέρος στις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες και θα έχουν ρόλο στα κοινωνικά δρώμενα.
Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν ελευθερία , σεβασμό στα δικαιώματα των ανθρώπων. Προϋποθέτει συνεχή και ανοικτό διάλογο, χρειάζονται πραγματικοί καθηγητές και όχι απογαλακτιστές κοινοτικών προγραμμάτων.
Η ενδεχομένη κατάργηση του ασύλου σηματοδοτεί την οπισθοδρόμηση και εκπέμπει μηνύματα βαθιάς αρρώστιας της κοινωνία. Οι κοινωνία και οι άνθρωποι , ένας ένας και όλοι μαζί νοσούν, νοσούν βαρειά και αθεράπευτα.

Το δόγμα δούλευε και κατανάλωνε, ηχεί υπέρμετρα φασιστικό, προκαλεί ασφυξία. Η αναζήτηση του φτηνού στεγαστικού δανείου και της πιστωτικής με το χαμηλότερο επιτόκιο σαν σκοπός ζωης είναι απελπιστικά απάνθρωπος και άδειος.
Στερείτε ανθρωπιάς αυτός ο τρόπος ζωής, στερείτε αξιών, ηθικής, πολιτισμού. Γινόμαστε ολοένα και κάθε μέρα, αποδεχόμενοι αυτόν τον τρόπο ζωής, ανθρώπινα κτήνη.
Γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά, ακόμα και από τις οθόνες της παραπληροφόρησης, γεγονότων και περιστατικών ωμής αστυνομικής βίας, βίας που η εξουσία προστάζει τα όργανα της να χρησιμοποιήσουν. Και αντί σύσσωμη η κοινωνία να καταδικάσει κάθε τέτοια ενέργεια , που πλέον έχει καταστεί πάγια και κοινή πρακτική, η προπαγάνδα στρέφει το αποχαυνωμένο και ουσιαστικά ευνουχισμένο κοινό στην αναζήτηση περισσότερης βίας και περισσότερης καταστολής.
Βλέπουμε να τίθεται καθημερινά θέμα , από τα γκεμπελικά μέσα ενημέρωσης, γιατί δεν επεμβαίνει η αστυνομία, ενώ μπροστά μας ξετυλίγονται την ιδία στιγμή εικόνες διαδηλωτών να ποδοπατιούνται, να κλωτσιούνται και να δέρνονται χωρίς έλεος από τα όργανα της κοινωνικής αταξίας.
Κοινωνική παράνοια, πνευματικός και ψυχικός ακρωτηριασμός.
Γιατί πως αλλιώς θα περιγράψω το φαινόμενο κατά το οποίο θα ανέχομαι να μου λένε περί επεμβάσεως των ένστολων μπράβων, σε μια λαϊκή εξέγερση, και σε άτομα που δέχονται με το πιο βάναυσο τρόπο την βία και τους βασανισμούς, μπροστά στην κάμερα, των εκπροσώπων του νόμου !!!
Που είναι τα ατομικά και συνταγματικά δικαιώματα, και τι σημαίνει γι΄ αυτά, η επιβολή και άλλης βίας και άλλης «επέμβασης», ακόμα χειρότερης από το ρόπαλο των Ματατζηδων, που βλέπουμε στα δελτία, να πέφτει στο πρόσωπο και στα πλευρά των διαδηλωτών έξω από την βουλή.
Που είναι τα αντανακλαστικά της κοινωνίας; έμεινε τίποτα από αυτή σαν ουσία και όχι σαν γράμμα ; υπάρχουν πλέον πολίτες ή γίναμε όλοι καταναλωτές ;

Και όσο περίσσοτερο μας δείχνουν στις οθόνες να χτυπιούνται βάναυσα με γλοπ νέα παιδιά και απλοί καθημερινοί πολίτες, τόσο οι γκεμπελίσκοι της ενημέρωσης παροτρύνουν να «επέμβει η αστυνομία».
Ούτε ο γκεμπελς κατά την διάρκεια της χιτλερικής παντοδυναμίας δεν θα μπορούσε να φανταστεί τέτοιο σενάριο. Και τέτοιο αλλοτριωμένο μέχρι μυελού και υπνωτισμένο μέχρι ναρκώσεως, φιλοθεάμων κοινό «νοικοκυραιών».

Τα πανεπιστήμια λοιπόν πρέπει να τεθούν υπό έλεγχο, και οι φοιτητές στα πλαίσια αυτής της ιδεολογίας, πρέπει να κάθονται ήσυχοι και προσεχτικά να παρακολουθούν το μάθημα τους, από τους ανύπαρκτους καθηγητές. Με πτυχία παλιόχαρτα, που τους εξασφαλίζουν μια θέση στην ανεργία, με ανύπαρκτη κοινωνική μέριμνα, με διαβρωμένα τα πάντα από την διαφθορά, χωρίς παρόν και μέλλον, να πετιούνται στα άχρηστα. Αλλά να μην μιλάνε να είναι ήσυχοι ακόμα και όταν τους σπάνε στο ξύλο οι ένστολοι κρατικοί τραμπούκοι, έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται ο φιλήσυχος πολίτης, για να είναι ήσυχη και η εξουσία.
Και από την άλλη δεν θέλει φωνές η κοινωνία, οι καταναλωτές θέλουν την ησυχία τους για να συνεχίσουν μακάριοι την αποχαύνωση τους .

Έτσι λοιπόν ήσυχους, θέλει η εξουσία, τους νέους, τους μαθητές, τους φοιτητές. Σκυφτούς στην μάθηση της δεξιότητα τους και αποκομμένους από κάθε κοινωνικό προβληματισμό, ξεκομμένους, παραπαίδια μιας κοινωνίας που βράζει, που αναζητεί εναγωνίως και με κάθε τρόπο διέξοδο. Διέξοδο όχι μόνο στα προβλήματα , αλλά και στην ουσιαστική της επιβίωση.
Η μπότα όμως πρέπει να πατήσει και το τελευταίο λίκνο ελεύθερης σκέψης, να διεισδύσει και στο τελευταίο σχολείο, να πατήσει και την τελευταία αυλή Πανεπιστημίου, να φράξει και την τελευταία φωνή διαμαρτυρίας.

Για να φωνάξουμε όλοι εμείς οι καλοί νοικοκυραίοι , Καλά Χριστούγεννα...

Κυρίαρχε λαέ...