Ψώνια που στάζουν αίμα…Βιτρίνες για σπάσιμο

Η βιτρίνα αυτού του κόσμου είναι εφιαλτική. Στάζει με αίμα, με υποκρισία, με δάκρυ, με ατιμία.
Είναι φτιαγμένη από κόκαλα και σάρκα ανθρώπων που πόθησαν και ονειρεύτηκαν λίγα από τα στολίδια της.

Ήταν οι άτυχοι της ιστορίας της, ήταν αυτοί που δεν τα κατάφεραν, σ΄ ένα κόσμο φτιαγμένο για να μην τα καταφέρνουν.
Και όμως άλλοι έζησαν και συνεχίζουν άλλοι να ζουν, για να κρατούν το τζάμι της καθαρό με τα όνειρα τους. Και με τις ψευδαισθήσεις τους, να κάνουν τα στολίδια της να λάμπουν από μέσα.
Κάνει το δάκρυ να φαντάζει διαμάντι στο τρυφερό και παγωμένο πρόσωπο νεκρών παιδιών, το αίμα που χύνεται το κάνει να φαίνεται κρασί κόκκινο και απολαύσεις της ζωης. Και τα δόντια που ξεσκίζουν σάρκα φαντάζουν από το γυαλί, των ψευδαισθήσεων, χαμόγελο επιτυχίας. Μπορείς και εσύ.
Έτσι σε προκαλεί το τζάμι της βιτρίνας αυτής. Έτσι το μαγαζί έχει πάντα κόσμο.
Αυτόν τον κόσμο που τον αποτελούμε όλοι εμείς. Άλλοι σαν νούμερα με αριθμό, και άλλοι με ονόματα και ταυτότητα.
Όλοι όμως την ιδία βιτρίνα κοιτάζουν, και απ΄την πραμάτεια να τρέχουν να αρπάξουν, άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, άλλοι καθόλου. Άλλοι είναι στα χρυσά ντυμένοι, και άλλοι γυμνοί όπως γεννηθήκαν.

Άνθρωποι χάνονται και γεννιούνται, και η βιτρίνα πάντα εκεί, περιμένει στη θέση της .
Ίσως έφτασε ο καιρός ένα χέρι να την σπάσει, ίσως πολλά χέρια μαζί, ίσως όλων, να την κάνουνε κομμάτια.
Ίσως ο καθένας πρεπει να σπάσει την δική του .

Μια μικρή πέτρα χρειάζεται όλο και όλο, και μείς που την βλέπαμε σαν τον κόσμο όλο.

Ίσως και ν΄ είναι ακόμα ένα όνειρο, που όμως δεν σε σκοτώνει, όπως τα δικά της, αλλά σ΄ ανασταίνει.

Μην βλέπεται τον κόσμο μέσα από βιτρίνες, σπάστε τις, το γυαλί παραμορφώνει.