Στην πιο σκοτεινή μεριά του εαυτούλη μας, σ΄ εκείνη που χρόνια τώρα έχει να αντικρίσει φως, μια φωτεινή αχτίδα φάνηκε. Ένα κύμα μας πλημμύρισε. Φως, υπάρχει ελπίδα.
Μια κοινωνία φοβική, που από τον καναπέ της παρακολουθεί παθητικά . Βλέπει να ξεπροβάλει μπροστά της, βγαλμένη μέσα από τα σάπια σπλάχνα της, μια νέα γενιά. Νέα παιδιά , δεκαπεντάρηδες και δεκαεξάρηδες, μιας γενιάς που μάχεται, που παλεύει στους δρόμους, που ματώνει.
Οι υστερικές κραυγές που καθημερινά μας κατακλύζουν, παίζοντας με τους εσωτερικούς μας φόβους και τις ανασφάλειες μας μεμιάς φαίνεται, προς στιγμής, να μην έχουν αποδεκτή. Καθημερινές πραμάτειες, μέσα από τσιρίγματα των ντελάληδων μιας πλαστικής κοινωνίας, που το χρήμα και οι ανασφάλειες μας την κινούν, πόρτες ασφαλείας, πλαστικές προσώπου, ζώδια και γλάστρες μιας χρήσεως, αμάξια, μετοχές και χρηματιστήρια, ξαφνικά ακούγονται ολ΄ αυτά άδεια, χωρίς ουσία.
Τα όνειρα ζωής για τον ξαπλωτό μικροαστό που του πουλάνε μεμιάς μοιάζουν θαμπά, θολά, ξεφτισμένα μα πιο πολύ απ΄ όλα, ξαφνικά μοιάζουν πολύ ξεφτιλισμένα.
Θαρρείς και μας είχαν υπνωτισμένους και ξαφνικά ξυπνήσαμε.
Μια νέα γενιά στους δρόμους διεκδικεί, αντιστέκεται ακόμη, στέκεται μπροστά στα ΜΑΤ και δεν φοβάται, δεν υπολογίζει, ζωή ή θάνατο, έχει ψυχή, έχει καρδιά, αναζητά το όραμα της.
Και μαζί της, μαζί μ΄αυτή, δίνει ελπίδα και σε όλους εμάς, εμάς που βολευτήκαμε, συμβιβαστήκαμε και φυτοποιηθήκαμε. Φώς μέσα στις άδειες ζωές μας που αποδεχτήκαμε.
Βγείτε στους δρόμους, γίνετε ένα με τα παιδιά , υπάρχει και μια άλλη όψη της ζωής, αυτή που πρέπει να ζήσεις πριν πεθάνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου