Η ιστορία ξαναχτυπά την πόρτα μας…

Τα χρόνια πέρασαν, οι κυβερνήσεις άλλαζαν η μια μετά την άλλη, αλλά η ανάγκη του κόσμου για αλλαγή, για πραγματική αλλαγή έμεινε αναλλοίωτη.
Τα συνθήματα του πολυτεχνείου για ψωμί, παιδεία και ελευθερία, ήταν συνθήματα που ουσιαστικά ζητούσαν όχι μονό πολική αλλά και κοινωνική αλλαγή.
Μακριά από κομματικούς μηχανισμούς, και κομματικά παραμάγαζα. Και όμως ο αγώνας καπελώθηκε, το αίμα των αθώων το καπηλευτήκαν , το έντυσαν με φανφάρες, με πορείες σε πρεσβείες, με σημαίες.
Ξέχασαν το πραγματικό νόημα, και το ξέχασαν γιατί δεν βόλευε κανέναν να το θυμάται. Να θυμάται ότι μια χούφτα παιδιά ήθελαν ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη ,δημοκρατία, παιδεία. Δεν ήθελαν τρομονόμους να τους αλυσοδένουν, δεν ήθελαν εργατοπατέρες να τους υπαγορεύουν συμβάσεις πείνας. Ήθελαν την αλλαγή ενός πολιτικού συστήματος που τους έβαζε στο περιθώριο, που το εκπροσωπούσε ΚΑΙ η χούντα αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις πριν και κατά την διάρκεια της χούντας.

Και όμως αυτό το σύστημα το οποίο μια ολόκληρη γενιά πολέμησε, και κάποιοι έχασαν και την ζωή τους, συνειδητά στην μάχη και στον αγώνα για την δικαίωση του σκοπού τους, τους αλλοίωσε.

Το σύνθημα όμως παραμένει και περνάει αναλλοίωτο από γενιά σε γενιά, ΑΛΛΑΓΗ.