Το παρακράτος δεν διστάζει να θυσιάσει τα όργανα του

...στο βωμό της "τάξης"

«Λύνονται» έτσι τα χέρια των οργάνων της εξουσίας, που υστέρα από μια συνοπτική προσπάθεια προβολής στα ΜΜΕ της απαίτησης τους για «λυμένα» χεριά, έρχεται τώρα το χτύπημα κατά του φύλακα αστυνομικού, για το πράσινο φως που ζητούσαν.

«Λύνονται» όμως και τα χέρια της κυβέρνησης για επιβολή μέτρων που σκοπό θα έχουν να καταπνίξουν, το χρώμα το φαντάζεστε, κάθε λαϊκή αντίδραση. «Αμυνομένη» πλέον και προασπίζοντας την «δημοκρατία».

Έτσι κάθε συλλογική αμφισβήτηση ενάντια στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που δεν εκπροσωπεί το λαό αλλά τον καταπιέζει, ντύνετε με τον πιο δραματικό τρόπο πλέον, με το μανδύα της «τρομοκρατικής» πράξης.
Ενώ αποτελεί και κίνδυνο για την ασφάλεια του πολιτεύματος!!!

Όταν ένας αστυνομικός, που έχει καθήκον του την προστασία του πολίτη και την τήρηση του νόμου, πυροβολεί απρόκλητα ενάντια ενός νεαρού μαθητή και τον σκοτώνει, τότε το «επεισόδιο» θεωρείται εξοστρακισμός, «μεμονωμένο», άνευ ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας. Και χωρίς κανέναν υπαινιγμό και σχόλιο για τους δημοκρατικούς θεσμούς και για την ποιότητα της «δημοκρατίας» μας.

Όταν πυροβολείτε αστυνομικός, που ο ρόλος του υποτίθεται είναι η προάσπιση του πολίτη, τότε σύσσωμη η πολιτική ηγεσία μιλά για επίθεση ενάντια στους δημοκρατικούς θεσμούς και ευθεία επίθεση ενάντια στην δημοκρατία.

Πολύ περίεργη δεν νομίζετε ότι είναι η φρασεολογία και στις δυο περιπτώσεις.

Όταν το κέντρο της υποτιθέμενης «δημοκρατίας» που θα έπρεπε να είναι ο πολίτης, δολοφονείται από ένα όργανο του κράτους , τότε οι θεσμοί είναι μια χαρά, δουλεύουν ρολόι, το πολίτευμα είναι ακμαίο, η δημοκρατία σταθερή όσο ποτέ, και το πρόβλημα είναι «υπηρεσιακό» .

Όταν ένα όργανο για την προστασία του πολίτη πυροβολείτε και τραυματίζεται, τότε έχουμε ευθεία επίθεση κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος , των θεσμών και της ελευθερίας.

Τι τελικά αντιπροσωπεύει ο πολίτης σε αυτή την «δημοκρατία», και τι εκπροσωπεί ο αστυνομικός ;

Και γιατί δεν κινδυνεύει η δημοκρατία όταν σκοτώνεται ένας 15χρονος πολίτης από ένα όργανο του κράτους, ενώ κινδυνεύει, όταν πυροβολείται ένα όργανο του κράτους.

Και το ερώτημα βέβαια είναι τι κάνει η κυβέρνηση όταν κινδυνεύει η «δημοκρατία», ίσως εκεί να κρύβεται η πραγματική πρόθεση για την επιλογή της φρασεολογίας που χρησιμοποιείται στην περίπτωση του τραυματισμού του «οργάνου της».

Η γνώμη μας είναι, ότι τέτοιου είδους περιστατικά δίνουν άλλοθι για να λειτουργήσουν τα όργανα καταστολής της εξουσίας, εντελώς ασύδοτα ενάντια σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση.
Το επεισόδιο αυτό έρχεται σε μια χρονική στιγμή, και ίσως αποτελεί επιστέγασμα, μιας σχετικής προσπάθειας με προβολή στα ΜΜΕ της ανάγκης να «λυθούν» τα χέρια της αστυνομίας, αντιμετωπίζοντας όπως αυτή «ξέρει» τους πολίτες που διαδηλώνουν.

Η κυβέρνηση, αλλά και το πολιτικό σύστημα που εκτράφηκε στην διαφθορά, φοβούνται πλέον τα χειρότερα για την κοινή τους τύχη, και προετοιμάζει το κλίμα για την επιβολή μέτρων που θα ακινητοποιήσουν μέχρι γύψου κάθε φωνή διαμαρτυρίας.

Αλήθεια περιμένουμε από την πρώτη ένοπλη επίθεση στην κλούβα των ΜΑΤ την προκήρυξη της «οργάνωσης» αυτής.
Μιας και μας βεβαιώνουν ότι οι κάλυκες ήταν από τα ίδια πυροβόλα να συμπεράνουμε ότι ούτε και τώρα θα έχουμε προκήρυξη.
Τελικά είναι πολύ ντροπαλοί αυτοί οι «επαναστάτες» στην δημοσιοποίηση των απόψεων τους.
Πολλή περίεργη τελικά «οργάνωση» είναι αυτή.