Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Τελικά τι αποδεχόμαστε ως κοινωνικά δίκαιο...



Ακούμε κατά καιρούς, και περισσότερο τελευταία, συνδικαλιστές, απεργούς, αιτήματα εργαζομένων, που απευθύνονται προς την εξουσία.

Διεκδικήσεις και προνόμια, ένα ατελείωτο και διαχρονικό παζάρι μέσα στο «παιχνίδι», όπως καταντήσαμε να λέμε την ζωή.
Την ιδία στιγμή που αλλού δίκαια, αλλού συντεχνιακά ενάντια σε όλους τους άλλους, κάποιοι διεκδικούν το δικό τους «δίκαιο», κάποιοι άλλοι δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα ούτε να το ψελλίσουν.
Μιλάμε για τους οικονομικά εξαθλιωμένους, γι΄ αυτούς που ζουν κάτω και από το επίσημο όριο της φτώχιας και αγγίζουν το 30% του πληθυσμού, για τους φυλακισμένους, για τους κοινωνικά περιθωριοποιημένους.

Γι΄ όλους αυτούς που ή δεν μπορούν ή δεν ακούγονται όταν υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας, όταν καταπατούνται τα δικά τους «δικαία».

Σε μια κοινωνία που διέπετε από κάποιες έστω στοιχειώδεις αρχές, και έχει ένα κάποιο έστω βαθμό δημοκρατικότητας, δεν έχει σημασία το δικό μας μόνο συμφέρων, αλλά και το δίκαιο όλων εκείνων που καταπατάτε.

Η κοινωνική αλληλεγγύη δεν εξαντλείται σαν έννοια και περιεχόμενο, σε κουβέρτες προς τους πυρόπληκτους, και συμμετοχή σε συναυλίες για τους αναξιοπαθούντες.

Όλα αρχίζουν από τι είμαστε διατεθειμένοι εμείς ως άτομα, μέσα από την ζωή που ζούμε να αποδεχτούμε.
Τι είδους κοινωνία τελικά θέλουμε , σε τι κοινωνία θέλουμε να ζούμε, και τι είμαστε αποφασισμένοι, αν είμαστε, να κάνουμε για να μεταβάλουμε τα πράγματα κάνοντας την ζωή ανθρώπινη.
Δίνοντας της ίσως και ουσιαστικό νόημα, αναγνωρίζοντας και αλλά πράγματα ως σημαντικά, εκτός από την πλήρη αποδοχή της κατανάλωσης και του χρήματος ως μοναδικής θεότητας.

Παλεύοντας και μη συμβιβαζόμενοι με την άγρια εκμετάλλευση του ανθρώπου απο άνθρωπο, αγωνιζόμενοι να μεταβάλουμε τις συνθήκες γι΄ αυτούς που η «τύχη», το οικονομικό σύστημα, και οι αρχές της κοινωνίας που ζούμε τους έφερε να είναι στην «από κάτω», ουσιαστικά διεκδικούμε μια καλύτερη κοινωνία για εμάς τους ιδίους.

Ίσως έτσι είναι και ένας τρόπος να εκπαιδευτεί η κοινωνία, αλλά και εμείς ατομικά ως μέλη της, να μην βλέπουμε όγκους και μάζες διαδηλωτών, αλλά άτομα που αδικούνται και δικαιώματα που καταπατούνται.

Δεν υπάρχουν σχόλια: