Απέρριψε το πολιτικό κατεστημένο την άρση της ασυλίας για τέσσερις.

Απο το hassapis-peter.blogspot.com

Ποιός από εσάς άραγε πληροφορήθηκε ότι, πριν από μερικές ημέρες, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της ελληνικής Βουλής απέρριψαν την άρση της ασυλίας για τέσσερις πολύ γνωστούς βουλευτές, και μάλιστα για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου, την οποία άρση ζητούσαν οι δικαστικές αρχές, έπειτα από πολύχρονες έρευνες που είχαν κάνει.

Όταν αυτό εδώ το blog γράφει για πολιτικό κατεστημένο και πολιτική ολιγαρχία εννοεί τις ηγετικές ομάδες όλων των κομμάτων (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΛΑΟΣ), μηδενός εξαιρουμένου. Αλίμονο. Αν καταντήσουμε στρατευμένοι βαστάζοι και δούλοι κάποιας κομματικής ηγετικής ομάδας και έτσι απολέσουμε την ελευθερία σκέψης και την καθαρότητα δράσης.

Βλέπουμε λοιπόν πως όταν πάνε να θιγούν τα συμφέροντα της πολιτικής ολιγαρχίας, τότε δεν υπάρχουν κόμματα, δεν υπάρχουν χρώματα, δεν υπάρχουν ιδεολογίες. Υπάρχει μόνο η προστασία του πολιτικού κατεστημένου από τον κίνδυνο να εκτεθεί στο λαό, ο οποίος θα πρέπει αιωνίως να κοιμάται.

Ήθελα να ήξερα, τότε γιατί έχουμε τους δικαστικούς και τους βασανίζουμε τους ανθρώπους με πολύχρονες έρευνες; Θα πρέπει να υπάρξει ένα διάταγμα που να λέει ό,τι πράττει ο πολιτικός είναι ιερό και όσιο και ούτε τα μάτια μας δεν έχουμε το δικαίωμα να σηκώσουμε.

Το ωραίο είναι πως όταν κατηγορείται για κάτι το πολιτικό στοιχείο, η μόνιμη «καραμέλα» είναι «να πάτε στη Δικαιοσύνη», η οποία Δικαιοσύνη, αν και όποτε διαπιστώσει πολιτικές ευθύνες τότε, και όταν το θέμα θα έχει ξεχαστεί, εμείς αθόρυβα, δεν θα άρουμε την ασυλία.

Σ’ αυτόν εδώ τον τόπο η ατομική ευθύνη είναι αντιστρόφως ανάλογη της κοινωνικής θέσης του καθενός. Όσο λοιπόν πιο ψηλά στην κλίμακα της κοινωνικής ιεραρχίας είναι κάποιος τόσο λιγότερο υπεύθυνος είναι και το αντίστροφο.

Είναι λοιπόν επόμενο να ζητείται η κατάργηση του ασύλου για τους βρισκόμενους χαμηλά στην κοινωνική κλίμακα, όχι όμως γι’ αυτούς που είναι στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα.