"Προ- Κατασκευασμένες" ζωες

Βλέποντας τα κοινωνικά αδιέξοδα πολλές φορές είναι σαν να βλέπουμε μέσα από καθρέπτη και τα ατομικά μας αδιέξοδα.

Το πλασάρισμα «εύκολων» λύσεων, τα υποκατάστατα, και η αποξένωση από την ουσία της ίδιας μας της φύσης, που είναι ο άνθρωπος και η κοινωνικοποίηση, μας καθιστούν ανήμπορους να έχουμε κάποια ουσιαστική παρέμβαση στα όσα διαδραματίζονται.

Κοιτάμε και αποδεχόμαστε , χωρίς καμιά θέληση για ουσιαστική αλλαγή. Αυτά που μας φταίνε δεν επιδοκιμάζονται, δεν τα απορρίπτουμε, δεν αλλάζουμε κατεύθυνση.
Απλά μεταβάλλουμε την τακτική μας για να τα κατακτήσουμε, και εκεί έρχεται και ο εγκλωβισμός μας.

Η πηγή της κάθε δυστυχίας, είναι η μη αμφισβήτηση, ο φόβος που γεννά το άγνωστο που θα προκύψει από το παλαιό που θα χαθεί. Βολευόμαστε με την δυστυχία μας, και για να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας την «ντύνουμε» και την «στολίζουμε». Βαθιά μέσα μας όμως νιώθουμε το κενό, ίσως να μην μπορούν κάποιοι να το αναγνωρίσουν, αλλά το νιώθουν αυτό το κενό στην καθημερινότητα τους.

Είναι η αποδοχή αυτού που σου δίνουν σαν δεδομένο και εσύ το παίρνεις αδιαμαρτύρητα, ότι έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι. Οπότε εσύ απλός το μονό που έχεις να κανείς είναι να αναζητάς την εκπλήρωση του στόχου που σου δώσανε να κυνηγάς.
Έτσι όμως από άνθρωπος γίνεσαι απλώς διεκπεραιωτής πόθων, ούτε καν εξερευνητής τους, και υποβαθμίζεις την ύπαρξη σου σε μα ατελείωτη επανάληψη κατασκευασμένων επιβραβεύσεων. Κατασκευασμένη, προκάτ ζωή με προβλέψιμες εμπειρίες που θα αναζητηθούν κάθε φόρα που το άτομο βιώνει την ανασφάλεια που η ίδια του η επιλογή της ζωής του τον οδηγεί εκεί.

Η «επιτυχία» βεβαία, σε αυτά τα πλαίσια, καταρρίπτει την ιδία τη ζωή, η οποία δεν ακολουθεί κανόνες, δεν γνωρίζει σκοπιμότητες, εκτός της ανάγκης, τα πράγματα συμβαίνουν και μετά εξαφανίζονται. Απλός η χρονική διάρκεια της ανθρώπινης ζωής είναι τόσο μηδαμινή που δεν μπορεί να δει την αταξία της φύσης. Την συνειδητοποιεί όμως και γι΄ αυτό μένει αδρανής από φόβο γι΄ αυτό που μπορεί να προκύψει