Η έκφραση να πάρει σχήμα και μορφή

Και πάλι το θέμα ξαναγυρίζει στον αρχικό προβληματισμό, τι πρέπει να κάνει ο πολίτης για να μπορεί η αντίδραση του να έχει αποτέλεσμα;;;

Αυτό προϋποθέτει συλλογική αντιμετώπιση, μέσα από νέους φορείς που θα εκπροσωπούν ελεύθερα και ακηδεμόνευτα τους πολίτες. Και μέσα από την υλοποίηση ενεργειών και δράσεων, που θα απαιτήσουν και θα οδηγήσουν σε θεσμικές αλλαγές, για την συμμετοχή τού πολίτη, που τώρα είναι απών, στη δημοκρατία.
Αλλιώς κάθε αυθόρμητη αντίδραση είναι καταδικασμένη.

Και το θέμα ξεπροβάλει ξανά, μπορεί να υπάρξουν αυτές οι ακηδεμόνευτες και ανεξάρτητες συλλογικές ομάδες που δεν θα καπελώνουν την λαϊκή έκφραση, δεν θα μιλάνε στο όνομα της, δεν θα μεσολαβούν, αλλά θα είναι η ίδια η έκφραση του πολίτη;
Θα μπορούν να υπάρξουν μέσα από νέους φορείς, δράσεις χωρίς την κομματική κηδεμονία, χωρίς τις σκοπιμότητες, και τους εναγκαλισμούς ;

Ίσως και να έφτασε η ώρα για να διεκδικήσει ο πολίτης, μακριά από το μάντρωμα του σε πολιτικά κόμματα, που διυλίζουν και φιλτράρουν την άποψη του, για να την αποστειρώσουν τελικά από κάθε ζωντανό και ελεύθερο οργανισμό, της απαίτησης του να αποφασίζει αυτός για τις δικές του υποθέσεις. Να είναι αυτός στο κέντρο των αποφάσεων και να απορρέει από αυτόν κάθε εξουσία.

Αυτό προϋποθέτει την θεσμική αλλαγή, για να υπάρξει πραγματική συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση της ζωής τους .
Η πραγματική δημοκρατία, ανήκει μόνο στους πολίτες, δεν ανήκει ούτε σε κομματικά παραμαγαζα, ούτε σε διεκπεραιωτές και μεσολαβητές. Και περισσότερο απ΄όλα δεν ανήκει στο οικονομικό κατεστημένο, που το υπάρχων πολιτικό σύστημα εξυπηρετεί και υπηρετεί.

Σε αυτή τη δημοκρατία λοιπόν, η βούληση του λαού είναι η υπέρτατη αρχή.
Και η εξουσία δεν χρειάζεται να στέλνει τα όργανα καταστολής ενάντια στη λαϊκή έκφραση, γιατί η δημοκρατία είναι η ίδια η λαϊκή έκφραση.

Προϋπόθεση όμως για την διεκδίκηση αυτή είναι η ωριμότητα των πολιτών και της κοινωνίας. Η συνένωση τους κάτω από μια κοινή ανάγκη για να δημιουργήσουν και να διαμορφώσουν νέους ανεξαρτήτους φορείς και όργανα. Και βέβαια αυτό προϋποθέτει και ανάλογη ατομική και συλλογική συνείδηση για να κατανοήσουν οι πολίτες, και να διεκδικήσουν, ότι χωρίς τη συμμετοχή τους στην διακυβέρνηση, χωρίς την αναγνώριση και την αποδοχή της βούληση του λαού ως κέντρο των εξελίξεων, δεν υπάρχει δημοκρατία. Και οι πολίτες δεν είναι πραγματικά ελεύθεροι.

Για να ζητούμε δημοκρατία πρέπει και να σκεφτόμαστε και δημοκρατικά, πρέπει πρώτα σ΄ εμάς σαν άτομα, να μας έχει δημιουργηθεί η ανάγκη να ζούμε και να εκφραζόμαστε δημοκρατικά. Η ατομική μας επιλογή καθορίζει και την ωρίμανση των προϋποθέσεων γι΄ αυτά που απαιτούμε . Παράλληλα δείχνει ότι η διεκδίκηση έφτασε στην ακμή της, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, αφού καταδεικνύει, ως ένα βαθμό, την δημοκρατικότητα της ίδιας της κοινωνίας και των ατόμων που την αποτελούν.

Ως ένα βαθμό οι πρόσφατες εξελίξεις έδειξαν πως ένα κομμάτι του λαού, η νεολαία, επιζητεί την δημοκρατία και αυτά που φέρνει μαζί της, συμμετοχή, δικαιοσύνη, αξιοκρατία,.
Όταν οι νέοι, διαδηλώνουν δυναμικά και αντιπαρατάσσονται απέναντι στα ΜΑΤ, κάνουν σαφές στον ύψιστο βαθμό την βούληση τους, ότι κανένας δεν μπορεί να τους φιμώσει. Ότι ο πόθος τους για ελευθερία είναι μεγαλύτερος από οποιονδήποτε κατασταλτικό μηχανισμό και εάν στρέψουν πάνω τους.

Δεν μένει παρά να δούμε αν αυτή η κοινωνία μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί, από συμφέροντα, σκοπιμότητες και εξαρτήσεις, διεκδικώντας αυτό που της ανήκει .