Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Σκέψεις...

Πολλές φορές απογοητεύομαι, άλλες πάλι παίρνω θάρρος από το θάρρος των 15ρηδων που βγαίνουν στο δρόμο και απαιτούν. Κάθονται μπροστά στα ΜΑΤ φοβούνται αλλά αγωνίζονται, δεν αφήνουν τον φόβο τους να τους νικήσει.
Κι αυτό μου δίνει θάρρος, με κάνει να πιστεύω ότι ίσως και να υπάρχει ελπίδα.

Ζούμε σε μια πόλη 5 ίσως και 6 εκατομμυρίων κατοίκων, η ανεργία, η ανέχεια, η φτώχεια , η δυστυχία, η αναξιοκρατία, η διαφθορά, παντού διάσπαρτη.
Και όμως δεν έδωσαν ποτέ το παρών τους 1 εκατομμύριο άνθρωποι να ακυρώσουν με την παρουσία τους κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας.
Οι περισσότεροι θέλουν να κερδίσουν το λόττο, να βρουν μια καλή θέση, να γίνουν προϊστάμενοι στη θέση του προϊσταμένου τους. Αυτό το θεωρούν επιτυχία.

Οι μαύροι που έζησαν την σκλαβιά γίνονται τώρα πρόεδροι, έστω και μαριονέτες πρόεδροι, σε ένα σύστημα που δημιούργησε και έθρεψε την σκλαβιά και την δουλεία.

Τώρα τα «κατάφεραν», και μπορούν στο όνομα αυτού του συστήματος, να σκλαβώνουν άλλους και να νιώθουν επιτυχημένοι επειδή αυτοί τώρα μπορούν να πατάνε το κουμπί και να δολοφονούν, ή τουλάχιστον έτσι να φαίνεται ότι αυτοί το κάνουν.

Τελικά πιστεύω ο αγώνας του καθενός πριν γίνει συμμετοχικός, είναι ατομικός και πολύ μοναχικός.

6 σχόλια:

Nikos.Anastasakis είπε...

Θα συμφωνήσω μαζί σου φίλε μου...
Τα γεγονότα που ζήσαμε και ζούμε, με κάποιους με κουκούλες να σπάνε, να δέρνουν, να συλλαμβάνουν, μαζί με κάποιους ανεγκέφαλους που έβαλαν παρόμοιες κουκούλες και νόμισαν ότι έγιναν επαναστάτες, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος, για ενισχυμένους τρομονόμους, μηδενικές ανοχές κ.λ.π.

Όντως αναρωτιέμαι και εγώ, αυτός δεν είναι ο σκοπός του κράτους; Να ελέγχει τους πολούς με τις πράξεις των λίγων;
Είναι λοιπόν αναγακαίο ο κάθε ένας μας να αντιδράσει ξυπνώντας απο τον λήθαργο που του επιβάλουν τα media (και όχι μόνο), παρασύροντας και τον διπλανό του.

Πως να αντιδράσει; Πρώτα απ' όλα να κάνει ο ίδιος όσα μπορεί, απο αυτά που εύχεται να έκαναν οι "άλλοι". Μετά να πείσει και τους "άλλους" να τον ακολουθήσουν....

copperINart I είπε...

Θα συμφωνήσω πάρα πολύ σε αυτά που λες...

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω και εγώ…υπάρχει όμως και μια απορία που τριγυρνάει στο μυαλό μου και θα ήθελα να την μοιραστώ…όταν κάποιος καταφέρει να ‘ξυπνήσει’ από τον ‘λήθαργο’ ποιο θα είναι το επόμενό του βήμα; Που μπορεί να ενταχθεί για να μπορεί πλέον να συζητάει δράσεις και να καταθέτει προτάσεις; Με άλλα λόγια, πιστεύετε πως υπάρχουν οι οργανώσεις-θεσμοί που θα υποδεχτούν όλους όσους ‘ξυπνήσουν’ ή ‘αφυπνιστούν’; Κάτι που, κατά την γνώμη μου πάντα, θα γίνεται σταδιακά και όχι με την μία. Η αλήθεια είναι πως είμαι σχετικά καινούργιος όσον αφορά την συζήτηση μέσω internet, αλλά εκτός διαδικτύου έχω συμμετάσχει σε διάφορες οργανώσεις παλιότερα και σε διαφόρων ειδών δράσεις. Αυτό λοιπόν που διακρίνω είναι πολλές μικρές εστίες ‘αντίδρασης’ οι οποίες όμως δεν βρίσκουν ‘κοινό έδαφος’ για να συνενωθούν και να γίνουν πιο μαζικές. Με θλίβει που πολλές φορές, ιδίως σε blogs, υπάρχει έντονη διαμάχη μεταξύ σχολιαστών αλλά άνευ ουσίας, για μένα πάντα. Νιώθω πως για δεν υπάρχει ουσιαστικός διάλογος. Μπορεί και να είμαι λάθος. Απλά το εκφράζω. Ευχαριστώ.

Nikos.Anastasakis είπε...

Τι παει να πει, "είμαι λάθος!" Μα έτσι γίνονται οι συζητήσεις, αν όλοι είχαμε την ίδια άποψη, δεν θα χρειαζόταν να συζητάμε.!

Όσο για τις οργανώσεις και τις ομάδες, θεωρώ ότι δεν είναι ανάγκη να ενταχθούμε σε κάποια υπάρχουσα, ή να βαφτίσουμε κάποια καινούρια. Απλά, είμαι και είσαι πολίτης ενός τόπου, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, θέλουμε τα παιδιά μας αύριο να μην μας φτύνουν για τον κόσμο που τους δίνουμε, θέλουμε να μην ντρεπόμαστε για τις επιλογές μας... Αυτό απο μόνο του σημαίνει ότι είμαστε στην ίδια ομάδα. Οι πολιτικές και τα χρώματά τους είναι δευτερεύον θέμα (άσχετα του ότι εμείς το έχουμε κάνει θέμα επιβίωσης...). Στην ιδανική περίπτωση η πολιτική και οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι τα εργαλεία για να να βελτιώνουμε το σήμερα και να χτίζουμε το αύριο. Όμως, ισχύει κατι τέτοιο;

mediaspotgr είπε...

Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό είναι δυνατή αυτή η συλλογική και ανεμπόδιστη έκφραση των πολιτών μέσα από νέους φορείς, που θα τον εκφράζουν ελεύθερα και θα διεκδικούν. Μίας και αυτό προϋποθέτει αδέσμευτη και ανεξάρτητη από κάθε κομματική, ή άλλη επιρροή, δράση.

Αλλιώς αν η έκφραση και η δράση δεν αντιπροσωπεύουν την βούληση των πολιτών ελεύθερα, χωρίς πατρώνους και σκοπιμότητες, είναι ανώφελη, καθώς κάθε προσπάθεια θα παραπέμπει στο ίδιο κατεστημένο μοντέλο.

Η ελεύθερη έκφραση των ατόμων μέσα απο αδέσμευτα συλλογικά όργανα, δείχνει άλλωστε και το βαθμό δημοκρατικότητας της ιδίας της κοινωνίας.

Δείχνει επίσης και την ωριμότητα της να μπορεί να αυτοδιαχειριστεί την μοίρα της.

Nikos.Anastasakis είπε...

... και η δημοκρατικότητα της κοινωνίας μας είναι θέμα υπό συζήτηση. Άλλωστε η έννοια της δημοκρατίας είναι απο τις ποιο κακοποιημένες στην εποχή μας.

Εγώ πάντως συλλογικά όργανα που να μην πατρονάρονται, με εξαίρεση ίσως κάποιες περιβαλλοντικές οργανώσεις, δεν γνωρίζω. Για αυτό θα ξαναγυρίσω στο αρχικό σου σχόλιο, ότι ξεκινάμε την αφύπνιση και την δράση απο μέσα μας και μετά προχωράμε στην συλλογικότητα.

Άλλωστε, ακόμα και αυτές τις πολιτικές ομάδες που πιθανόν κάποτε ενταχθήκαμε και τώρα βαριόμαστε να εγκαταλείψουμε, μπορούμε να τις "ανασυνθέσουμε", και να τις κάνουμε οχήματα για την συμμετοχική μορφή του αγώνα...

Παρένθεση: Η έννοια "αγώνας" είναι επίσης παρεξηγημένη. Όλοι αγωνιστές δηλώνουν και δηλώνουμε, αλλά συνήθως καταλήγουμε η γινόμαστε απλές μαριονέτες ή γραφικοί Δον Κιχώτες. Ακόμα και οι διοικούντες, αγωνιστές δεν αυτοαποκαλούνται; Ή, ποιο εύστοχα, (!!!;;;) "αγωνιστές της δημοκρατίας"!