Για το πάπλωμα...

Και για να μην ξεχνιόμαστε, γιατί με όλα αυτά περί τρομοκρατίας και των σχετικών, μας ξεφεύγει η ουσία των γεγονότων. Και η ουσία είναι μια, ότι ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα, πάντα γι΄ αυτό γινόταν δηλαδή, δεν έχει αλλάξει και τίποτα.

Γίνεται για να υπάρχει μια μεγάλη πλειοψηφία που θα ζει στα όρια της φτώχειας και θα αποτελεί την δεξαμενή άντλησης φτηνών εργατικών χεριών, χωρίς προοπτική, χωρίς καμία μέριμνα, με το ελάχιστο βασικό μισθό της πείνας και της εξαθλίωσης.

Και από πάνω να παραμονεύει ένα πανάθλιο κράτος, ασύδοτο και ληστρικό με τους μηχανισμούς του και τις συντεχνίες του να ξεζουμίζει ακόμα περισσότερο τον πολίτη.

Νοσοκομεία αποθήκες που για να σε κοιτάξουν χρειάζεται και η προσωπική σου «κατάθεση», σχολεία γιαπιά που αποτελούν άλλοθι για την ύπαρξη των ιδιωτικών φροντιστηρίων και της ιδιωτικής εκπαίδευσης, δημόσια διοίκηση που το «φακελάκι» αποτελεί το βασικό μισθό του εργαζομένου κρατικού υπαλλήλου , όταν αυτός κληθεί να βάλει την «υπογραφή» του.

Από παντού μας την έχουνε στημένη γραφούν στους τοίχους και έχουν δίκιο. Δεν υπάρχει διαφυγή από το σύστημα που στήσανε, ούτε στάση κάνουν για να κατέβεις.
Δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα υπόσχεται η νέα αναμόρφωση του ασφαλιστικού, εργασία μέχρι τα 70 και βάλε.
Πουθενά η έξοδος .
Από την άλλη, υπάρχει μια μικρή μειοψηφία πλουτοκρατών, συντεχνιών, κρατικοδίαιτων, που ζουν από τον κόπο του λαού.

Για την εξασφάλιση της ποιότητας ζωής των λίγων πρέπει να υποφέρουν οι πολλοί, απαράβατος νόμος.

Θα επιβάλουν λοιπόν ολοένα και μεγαλύτερους φόρους, θα ζουν από τα χρήματα του λαού χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Θα εκμεταλλεύονται με τον πιο στυγνό τρόπο κάθε πολίτη χωρίς να υπάρχει τίποτα και κανένας να τους σταματήσει. Ούτε νόμοι, ούτε δικαιοσύνη, ούτε κράτος δικαίου. Το κράτος είναι αυτοί, οι νόμοι επιβλήθηκαν για να προστατεύουν τα συμφέροντα τους και η δικαιοσύνη για την νομιμοποίηση των διαδικασιών. Νόμος άλλωστε ορίζεται και το δίκαιο του ισχυρού, που τον επιβάλει.

Όλα γίνονται για να μπορούν οι λίγοι ξεγελώντας με φόβους και ανασφάλειες και σπέρνοντας τρόμο να εκμεταλλεύονται όλο και περισσότερο τους πολλους.

Και από την άλλη το μάντρωμα του πολίτη, ακόμα και εθελοντικά, και ο εγκλωβισμός του στους παραδοσιακούς μηχανισμούς και τους φορείς εκπροσώπησης του, εγγυώνται την σταθερότητα και την μακρά πορεία του υπάρχοντος συστήματος.