Τα «μεμονωμένα» φαινόμενα αστυνομικής βίας

Μπορεί μέσα στο σημερινό πλαίσιο διακυβέρνησης να παταχθούν ;

Και όταν λέμε διακυβέρνησης δεν εννοούμε μόνο την σημερινή κυβέρνηση αλλά όλο το πολιτικό κατεστημένο που εναλλάσσεται στην εξουσία.

Κατ΄ αρχήν όταν η αστυνομική βία έχει ως σκοπό την πάταξη κάθε «διαφοροποίησης» από τα στενά, προκαθορισμένα και επιβαλλόμενα πλαίσια που το σύστημα θέτει αυθαίρετα, το οποίο δεν θέλει να αμφισβητηθεί ούτε στο ελάχιστο, είναι βία που δεν παράγεται πρωτογενώς από την αστυνομία. Επιβάλλεται και ενθαρρύνεται η άσκηση της, από την εξουσία, σαν μηχανισμός καταστολής και μέσο χειραγώγησης και εκφοβισμού.

Είναι επιλογή τακτικής, από την πολιτική ηγεσία, η συνεχής και πάγια υιοθέτηση της βίας σαν μέσο περιστολής κάθε αντίδρασης.
Η αστυνομία και τα όργανα της απλός εν γνώση τους και συνειδητά γίνονται εκτελεστές αυτού του δόγματος επ΄ αμοιβή.

Είναι με αλλά λόγια η αστυνομία, ο εκτελεστικός μηχανισμός, το όργανο που η εξουσία διαθέτει για να επιβάλει την αυθαιρεσία της στην κοινωνία.

Όταν λοιπόν έχουμε συνεχή και καθημερινά, «μεμονωμένα» περιστατικά αστυνομικής βίας που στρέφονται ενάντια στον πολίτη, και σχεδόν στο σύνολο τους μένουν ατιμώρητα, τότε αυτό σημαίνει ότι η πολίτη ηγεσία χρησιμοποιεί την βία και την αυθαιρεσία των οργάνων της, σαν μέσο επιβολής της δικής της εξουσίας.

Είναι συνειδητή επιλογή της αυτή η μέθοδος για την αποφυγή και την πρόληψη κάθε ενδεχομένης κριτικής και αντίδρασης.
Σπέρνει με τους φυσικούς αυτουργούς το φόβο, και την τρομοκρατία, ενώ νομιμοποιεί την αυθαιρεσία τους με την ατιμωρησία.

Παρόμοια περιστατικά βίας και βασανισμών πολιτών ως πολιτική επιλογή της εξουσίας, έχουμε σε μεγαλύτερο βαθμό, και στο Ιρακ.
Όπου στο παρελθόν είχαμε αποκαλύψεις, για τον τρόπο «αντιμετώπισης» πολιτών και τους συστηματικούς βασανισμούς κρατουμένων από όργανα και στρατιώτες του αμερικανικού κράτους, που επέβαλε η αμερικανική πολιτική εξουσία.

Ο φόβος και το αίσθημα τρόμου που προκαλεί η βία και η αυθαιρεσία των οργάνων της «τάξης» εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο «χειρισμού» των πολιτών, και αποτελεί ισως την μοναδικη επιλογή της ηγεσίας. Και βέβαια δεν παραπέμπει σε δημοκρατικά πολιτικά συστήματα, αλλά σε καταπιεστικούς μηχανισμούς άσκησης εξουσίας.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η αστυνομική βία δε μπορεί να τιμωρηθεί στο βαθμό και στην έκταση που πρέπει, καθιστώντας έτσι την άσκηση της από οποιοδήποτε κρατικό όργανο, απαγορευτική λόγω των συνεπειών που η χρήση της θα επιφέρει.

Με αυτό τον τρόπο, της ουσιαστικής τιμωρίας στην άσκηση βίας, θα έπρεπε να μεταβληθεί και ο ρόλος της πολιτικής ηγεσίας και του πολιτικού συστήματος.
Και από μηχανισμός επιβολής και καταπίεσης να γινόταν δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης, στο οποίο ο πολίτης ως κέντρο του, θα καθορίζει με τις αποφάσεις του τις εξελίξεις, και θα ελέγχει τα όργανα του κράτους, που τους έδωσε εξουσίες και δεν τις μετέφερε σε αυτα. Η μονή εξουσία είναι η βούληση του λαού.

Ο τρόπος αντιμετώπισης του πολίτη από τα όργανα του κράτους δείχνει σε τελική ανάλυση την αναγνώριση στο πρόσωπο του πολίτη, του πραγματικού κυρίαρχου, που από αυτόν απορρέει κάθε εξουσία.
Όπως συμβαίνει σε μια δημοκρατία, και όπως δεν συμβαίνει στις αυτοπροσδιοριζομενες από το πολιτικό κατεστημένο ως «δημοκρατίες».