Ημέρες Απεργίας

Ημέρα απεργίας η σημερινή και μας δίνει την αφορμή να κάνουμε μερικές σκέψεις όχι μόνο για το ασφαλιστικό, αλλά και για τον κοινωνικό ιστό του τόπου και τους πολίτες που τον αποτελούν.

Δηλαδή αν τα αιτήματα των απεργών ικανοποιούντο ως προς το ασφαλιστικό, που είναι το άλλωστε αίτημα τους, όλα θα ήταν καλά;;;

Το μόνο πρόβλημα που βλέπουν οι εργαζόμενοι, των περισσοτέρων κυρίως ΔΕΚΟ και του δημοσίου, είναι η υπαγωγή τους στο ΙΚΑ ή σε ένα άλλο ταμείο, με τις όποιες ενδεχόμενος, δυσμενείς επιπτώσεις για το κλάδο τους, και η επικείμενη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης ;

Αυτά είναι λοιπόν τα θέματα που συνθέτουν το μέγα πρόβλημα του ασφαλιστικού στην Ελλάδα;
Αν ικανοποιηθούν λοιπόν αυτά τα αιτήματα είμαστε εντάξει; διακαιονοται οι αγώνες και ο λόγος της κινητοποιήσεως των εργαζομένων από τα συνδικαλιστικά τους όργανα;
Πάμε ξανά όλοι πίσω στις δουλείες μας;

Δεν μας ενδιαφέρει λοιπόν ούτε κατ’ ελάχιστο τίποτα άλλο παρά μονό η ικανοποίηση των ατομικών μας αιτημάτων, έστω και κάτω από συλλογική και συντεχνιακή σημαία;

Και η διαφθορά στα ταμεία; τα δομημένα ομόλογα και οι μίζες; η διαχείριση των αποθεματικών; οι υπερτιμημένες προμήθειες ιατρικών υλικών; η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών; οι συντάξεις πείνας για μια μερίδα ασφαλισμένων;

Η ουσία της ύπαρξης των αδειών ταμείων . Μπροστά στα ματιά μας και με τον πιο ξεκάθαροι τρόπο βλέπουμε πως διασπαθίζετε το χρήμα και τα αποθεματικά των ταμείων, δηλαδή τα χρήματα και οι εισφορές των ασφαλισμένων, για να γίνουν κάποιοι ακόμα πιο πλούσιοι.

Γιατί η σημερινή απεργία να μην είχε σαν θέμα της, σαν αίτημα της,
την ουσία του ασφαλιστικού συστήματος; την διαφάνεια, την εξάλειψη της διαφθοράς, την δίκαιη κατανομή των συντάξεων, την αναβάθμιση των ιατρικών υπηρεσιών, την καταπολέμηση της
συναλλαγής με τις φαρμακευτικές εταιρείας, και ένα σωρό αλλά προβλήματα που καθορίζουν την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών και την ποιότητα όλου του ασφαλιστικού συστήματος.

Αντί γι’ αυτό ταμπουρωνόμαστε πίσω από προνομία και απολαβές που κερδήθηκαν σε βάρος του συνόλου, και ικανοποιούμαστε με την αποδοχή των προτάσεων της συντεχνίας και εμάς προσωπικός. Μέχρι εκεί φτάνει ο αγώνας μας . Άθροισμα ατομικών διεκδικήσεων μιας κοινωνίας μονάδων που βλέπει μόνο τον εαυτό του ο καθένας είμαστε.

Άρα το θέμα είναι βαθύτερο, έχει να κάνει με την δική μας ποιότητα σαν άνθρωποι και σαν πολίτες. Αφού δεχόμαστε αναντίρρητα και αδιαμαρτύρητα την κάθε μορφής κοινωνική αδικία και επαναστατούμε μόνο στην κατάργηση των δικών μας συντεχνιακών προνομιών.

Έτσι κρίνουμε, σε όλες τις επιλογές μας, πάντα με βάση το ατομικό συμφέρων, με αρωγούς, τους εκφραστές του που κατά περίπτωση είναι η συντεχνία ή το κόμμα.
Η λέξη κοινωνία είναι ακόμα άγνωστη για τον Νεοέλληνα. Τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο και κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

Γι΄ αυτό μας αξίζει αυτό που έχουμε, μας αντικατοπτρίζει.
Απεργήστε λοιπόν για το όριο ηλικίας, για την δική σας σύνταξη, για όλα αυτά που «κερδίσατε» και θεωρείτε σημαντικά.
Και βγείτε μετά στις τηλεοράσεις , όταν δικαιωθείτε γι’ αυτά και συνεχίσετε τη ζωή σας, και διαμαρτυρηθείτε για την εκμετάλλευση στα δημόσια νοσοκομεία, για την ποιότητα των υπηρεσιών του ΙΚΑ, για την διαφθορά, για τις ανύπαρκτες μονάδες εντατικής, για την αντιστοιχία εισφορών και παρεχόμενων υπηρεσιών.

Γι΄ αυτά δεν υπάρχει απεργία , γι΄ αυτά τα συνδικαλιστικά όργανα δεν σας κατεβάζουν στους δρόμους, αλήθεια δεν αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί;