ΟΛΑ ΜΕ ΔΟΣΕΙΣ...

Η δημοκρατία μοιάζει με τις υποσχέσεις που μοιράζει στο καταναλωτικό κοινό, κοινωνία της αφθονίας. Παντού ρεκλάμες και φωτό, αγόρασε, πάρε τώρα πλήρωσε μετά, ευτυχισμένες πυρηνικές οικογένειες με παιδιά που σου χαμογελούν από το εσωτερικό ενός καινούργιου αυτοκίνητου.

Ονειρεμένες διακοπές με το πάτημα ενός κουμπιού, και η ζωή ένα ατελείωτο πανηγύρι, μια λαϊκή, ένα σουπερμάρκετ ευκαιριών. Στο βάθος του δρόμου η φάκα που σε πιάνει. Περισσότερα λεφτά, περισσότερα λεφτά αυτή είναι κασέτα που δίπλα στην παγίδα παίζει ατελείωτα.

Στην Δημοκρατία όλοι είμαστε ελεύθεροι, εμείς καθορίζουμε στο πολίτευμα αυτό την μοίρα μας, αυτή είναι η αντίστοιχη «κασέτα» της πολιτικής. Ποτέ κανένας δε καθορίζει τίποτα σε ένα σύστημα που άλλοι αποφασίζουνε για σένα. Τις «τεχνικές» λεπτομέρειες τις βλέπουμε καθημερινά.
Κάθε 4 χρόνια καλείται ο καταναλωτής, συγγνώμη ο πολίτης, να εκλέξει τον δικτάτορα του, και ενώ σαν καταναλωτής μπορώ να ζητήσω εγγύηση καλής λειτουργίας, εδώ δεν μπορώ να ζητήσω τίποτα.

Άλλωστε ποιος σε λογαριάζει, και 5 άτομα να ψηφίσουν, 300 βουλευτές θα βγάλουν πάλι, βλέπεται η «δημοκρατία» δεν πρέπει να απειληθεί από κανέναν και από τίποτα.
Θα ήταν όμως καλύτερο να είχαν προνοήσει και για την αποτροπή του ενδεχομένου η «δημοκρατία» να απειλεί τον λαό και τους πολίτες.
Γιατί όταν αποφασίζουν ερήμην σου, όταν καταστρατηγούν την βούληση σου, και όταν γίνονται «αρχή», του κράτους που είσαι εσύ είσαι ο «κυρίαρχος» λαός , τότε η απόφαση και η γνώμη σου είναι περιττή.
Πώς μπορεί ένας πολίτης, να εκφράσει, να διατυπώσει θεσμικά την διαφοροποίηση του και να ζητήσει την υποστήριξη και των άλλων συμπολιτών του;
Απλά δεν μπορεί!
Η δημοκρατία τα έχει έτσι τακτοποιημένα που δεν έχεις καμιά τύχη.
Τελικά νομίζω ότι αυτή η «δημοκρατία» είναι για τους άτυχους, αυτής της ζωής, όπως και οι πιστωτικές κάρτες που είναι για τους μη έχοντες «χρήμα» καταναλωτές.