Ο κακός κύριος Μπούς και οι καλοί νάνοι.

Ας υποθέσουμε ότι η νεράιδα του παραμυθιού σας έδινε ότι λαχταρούσε η ψυχή σας. Πλούτη, σπίτια, μετρητά, εξουσία, δεκάδες υπηρέτες να τρέχουν γύρω σας και να καλύπτουν κάθε «ανάγκη» σας, κότερα, εξοχικά, τέλος πάντων ότι βάλει ο νου σας ότι μπορεί να έχει κάποιος σ’ αυτό τον κόσμο.
Εσείς τι θα λέγατε όχι;

Θα αντιστεκόσασταν στον πειρασμό και θα λέγατε στην νεράιδα ότι «δεν θα πάρω». Γιατι αν το κάνατε ή καλύτερα για οποίους επέλεγαν αυτή την στάση, το πρόβλημα θα είχε λυθεί.

Δεν θα υπήρχε ηθικό ασυμβίβαστο.

Αλλά επειδή οι περισσότεροι θα είχαν μπει στο πειρασμό και θα ευχαριστούσαν την ¨καλή νεράιδα γι’ όλα όσα τους έδωσε, το ζήτημα του ποιος τελικά είναι ο κακός και ποιος ο ένοχος, τίθεται ξανά αμείλικτα και χωρίς καμουφλαρίσματα.

Αν αυτά που αναζητάς είναι τα αποτελέσματα, τα προϊόντα ενός πολιτισμού και ενός συστήματος καταπίεσης, εκμετάλλευσης, πόνου που παράγει η αδικία, τότε εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής, εσύ στήνεις τις ¨σκηνές¨ για το έργο που παίζεται, αναζητώντας μέσα από αυτές τις απολαβές σου.

Ο μύθος του κακού «Μπούς» του δόλιου «Αμερικανού», του εκμεταλλευτή Εβραίου, έρχεται απλώς να δώσει το άλλοθι στις μάζες για αυτά που δεν κατορθώνουν τελικά να αποκτήσουν, ενώ ουσιαστικά παλεύουν με νύχια και με δόντια για να τα έχουν.

Απενοχοποιούν όλους αυτούς που δημιουργούν τις συνθήκες για να υπάρχουν οι άλλοι, οι «μεγάλοι», που δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχαν, οι άλλοι, οι «μικροί».

Δεν υπάρχει κακός Μπούς, υπάρχει ο κακός μας εαυτός, που αναζητεί να κλέψει απ’ αυτόν που δεν έχει, που «πατάει» αυτόν που δεν μπορεί, που εκμεταλλεύεται αυτόν που υποφέρει.

Μια κοινωνία παγκόσμιας αδικίας, που στηρίζεται σε όλους εμάς τους καθημερινούς ανθρώπους, που κάνουνε με τις επιλογές μας την ζωή μας και την κοινωνία που ζούμε, άδικη, σκληρή, άπονη, και δολοφονική. Και μετά, μετά έρχεται ένας Μπούς να μας απενοχοποιήσει.

Έτσι στην Αμερική είναι ο Μπούς, στην Ελλάδα ο ξάδερφος σου, στην εργασία ο προϊστάμενος σου, στην οικογένεια σου ο Θείος σου και πάει λέγοντας

Τελικά παντού έχει τους ανθρώπους του.

Ο κακός Μπούς είμαστε τελικά εμείς. Ίσως η άλλη, η πιο αληθινή πλευρά του εαυτού μας, που δεν κρύβει επιμελώς τις επιδιώξεις της.