Όταν η δημοκρατία απαιτεί θυσίες

Τι ή καλύτερα ποιούς θα χάναμε.

Ο μόνος τρόπος για να έχουμε καλύτερη και αντιπροσωπευτικότερη εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο είναι η κλήρωση.

Αντί λοιπόν εκλογών, που έχουν καταντήσει καθαρή συναλλαγή, μεταξύ υποψηφίων βουλευτών και εκλογέων, είτε σε προσωπικό, είτε και σε συλλογικό επίπεδο.
Καθώς και μεταξύ κομμάτων και επιχειρηματικών συμφερόντων, η κλήρωση των βουλευτών θα έφερνε την πραγματική άμεση δημοκρατία.

Η επιλογή θα γινόταν με κλήρωση μεταξύ αυτών που αποτελούν το εκλογικό σώμα, και όχι με 4 χρόνη θητεία, αλλά μονοετή.

Μα, θα πει κάποιος, έτσι θα καταλήγαμε όλοι να ασχολούμαστε μόνο με την πολιτική, για να είμαστε ενήμεροι για όλα τα λεπτά ζητήματα που θα αφορούσαν καθημερινά την ψήφο μας - γιατί οι 300 που είναι στη βουλή ξέρουν τι ψηφίζουν;

Η απάντηση είναι απλή. Με το 1/10 και μόνο της ενέργειας που δαπανούν τα ΜΜΕ για να μας βομβαρδίζουν καθημερινά με το πότε... έβηξε ο τάδε βουλευτής, θα μπορούσαν να μας ενημερώνουν σωστά για τα αληθινά τρέχοντα προβλήματα και ζητήματα που μας αφορούν. Έτσι και ο τελευταίος πολίτης θα είχε σωστή άποψη για όλα τα θέματα που θα απαιτούσαν την ψήφο του...

Τότε όμως θα χάναμε των υπηρεσιών κολοσσών του κοινοβουλευτισμού, όπως, της Εύας Καϊλή, της Ελένης Ράπτη, του τέρατος τής «βουλής» Σοφίας Καλατζάκου, του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά της αδελφής του, της Άντζελας Γκρέκου, της Λιάνας Κανέλλη, και ένα σωρό άλλων αστέρων του δημοκρατικού μας στερεώματος.

Βλέπετε και η άμεση δημοκρατία θέλει και αυτή τις θυσίες της.