Ένα πράγμα που με νευριάζει στην τηλεοπτική πραγματικότητα που δημιούργησαν, είναι οι διάφοροι «Μεγάλο-δημοσιογράφοι».
Καθαρά καταναλωτικά, πλαστικά κατασκευάσματα για να πουλάνε καλύτερα τα «προϊόντα» τους τα κανάλια, αφού ο μέσος τηλεθεατής θα ταυτίσει την αλήθεια, την ορθή κρίση, την χωρίς προκατάληψη ανάλυση, με αυτούς.
Δίνεις σε κάποιον ένα μικρόφωνο και το δικαίωμα να λέει ότι θέλει και αυτόματα αυτό τον καθιστά «πρώτη φίρμα», σιγοντάρουν λίγο η AGB, λίγο η «παράλληλες» κινήσεις και έχουμε έτοιμο το επόμενο αστέρι μας. Έτοιμο λοιπόν, και με άποψη που του την «φυτεύουν».
Έτσι χάνει την φωνή ο τηλεθεατής, ο πολίτης από άμεσα εμπλεκόμενος, με την δικιά του θέση, με τις δικές του απόψεις γίνεται παθητικός δέκτης, δεκτής των μηνυμάτων μιας άλλης πραγματικότητας, εικονικής, που βολεύει αυτούς που την διαχειρίζονται.
Αν δείτε ένα ντοκιμαντέρ του ’70 θα εκπλαγείτε από την σαφήνεια της διατύπωσης, την καθαρή γλώσσα και την απλή και σοβαρή επιχειρηματολογία, όχι του παρουσιαστή, αλλά του απλού πολίτη.
Δείτε το ντοκιμαντέρ για την απαλλοτρίωση των χωραφιών στα Μέγαρα το ’73 για να γίνει το εργοστάσιο του Μποδοσάκη και θα καταλάβετε.
Καθαρός λόγος, μεστός, περηφάνια, επιχειρήματα, διεκδικήσεις που βασίζονται στο δίκαιο τους, που καταπατήθηκε.
Και δείτε σήμερα που κατάντησε ο πολίτης, τον ακολουθούν στις λαϊκές, για να πει στην κάμερα ότι πεινάει, ότι δεν έχει και ζει με ψίχουλα.
Του αφαίρεσαν την αξιοπρέπεια μαζί με την φωνή και αυτός το δέχτηκε.
Τώρα πια δεν χρειάζεται να μιλάει αυτός, έχει τον αντιπρόσωπο του στο γυαλί, αλλά όπως ξέρουμε όλοι, και σοφά λέει ο λαός «Αλίμονο σε αυτούς που δεν έχουν νύχια να ξυστούν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου