Η συναίνεση της πλειοψηφια στον καθημερινό «αγώνα»...

Και ...«Η μειοψηφία του εκσυγχρονιστικού ρεύματος της κοινωνίας...»

Κανένας δεν μένει αμέτοχος...

Τα άτομα, οι άνθρωποι γενικά αλλά όχι αφηρημένα, εκείνα που θέλουν και επιζητούν τα γνωρίζουν καλά, τα ξέρουν και είναι συγκεκριμένα.
Οι αναζητήσεις τους, ο σκοπός τους, και το κίνητρο για την δραστηριοποίηση τους, ξεκινάνε μέσα από την ιδία την υπόσταση τους ως άτομα, έστω και αν πολλοί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τι αντιπροσωπεύουν ως οντότητες, το δέχονται ουσιαστικά με το να μην το αμφισβητούνε.

Η μεγάλη μάζα το συντριπτικό κομμάτι της κοινωνίας θέλει την δουλίτσα του, της διακοπές του, το αυτοκινητάκι του, το σπιτάκι του, τις εξόδους του, και η ζωή καλά να κυλάει. Οι πιο φιλόδοξοι ζητούν δύναμη, χρήμα και εξουσία.
Η αμφισβήτηση και ο προβληματισμός δεν υπάρχουν ως προοπτικές στη ζωής τους.

Και εδώ βεβαία τίθεται και το θέμα, ότι καλά αφού το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας υποφέρει, από το κατεστημένο και το ισχύον σύστημα, γιατί δεν αντιδρά για να το αλλάξει.

Γιατί απλούστατα δεν τους ενδιαφέρει να το αλλάξουν, το αποδέχονται, τους αντιπροσωπεύει , και για το μονό που αγωνίζονται είναι η ανέλιξη τους μέσα σε αυτό. Αυτό είναι το όνειρο τους, κλείνουν τα μάτια τους και ονειρεύονται να τα «καταφέρουν».
Να πατήσουν επί πτωμάτων για να τα «κονομησουν», μέχρι εκεί τους παει το μυαλό και η ανθρωπιά, η εξέλιξη ως ανθρώπινα όντα και η σκέψη τους. Δίποδα ανθρώπινα κτήνη, που όλα περιστρέφονται γύρω από την εκμετάλλευση και τις καταναλωτικές απολαύσεις, γιατί στερούνται άλλων επιλογών, όχι γιατί κανείς τους τις στέρησε, αλλά γιατί εκείνοι συνειδητά τις απέρριψαν από την ζωή τους και τις επιδιώξεις τους .

Και επιπλέον αυτή η ανισοκατανομη, η κοινωνική κλίμακα, η ιεραρχία των δομών του συστήματος, ο διαχωρισμός των ατόμων, γίνεται και αυτοσκοπός στην αναζήτηση και στην απόκτηση δύναμης και εξουσίας από τα μέλη της κοινότητας.
Αυτό είναι και το βασικό εργαλείο, η κινητήρια δύναμη, που ωθεί το «άτομο» στην επιδίωξη του να «ανέλθει». Η απόκτηση των εξ΄ ορισμού «λάφυρον», χρήμα που οδηγεί στην εξουσία, δεν είναι τίποτα άλλο από την πιστοποίηση της υπεροχή του ατομου, μέσα στην κοινωνία, έναντι των άλλων.

Το ον θέλει την κάθετη αυτή ιεραρχική κλίμακα, ανέχεια φτώχεια πλούτος, γιατί με αυτή αποτυπώνεται και η βαθύτερη ψυχική του ανάγκη για επικράτηση έναντι των άλλων, και η αποτύπωση της στην καθημερινότητα, έστω και αν αυτό φέρνει δυστυχία. Αυτό είναι που αποζητά άλλωστε με την δική του επικράτηση, την δυστυχία των άλλων και την ευημερία την δική του, που θα τον καθιερώσει και θα τον καταστήσει ως «αρχών» απέναντι στους υπόλοιπος διεκδικητές της θέσεως αυτής που απέτυχαν.
Ο αγώνας στα πλαίσια αυτής της λογικής είναι συνειδητός και όλοι τον αποδέχονται, κοιτάξετε γύρω σας, και οι νικητές δεν παίρνουν ποτέ αιχμάλωτους.
Η «επιτυχία» του κάθε μέλους που τα «καταφέρνει», πρέπει να έχει απτά τα σημάδια της απέναντι στην ζωή των άλλων που δεν τα κατάφεραν. Στον αγώνα που διαδραματίζεται υπάρχει η ¨συναίνεση¨ των ατόμων γι΄αυτό που συντελείται, παίρνουν ενεργό μέρος ολοι, όπως προκύπτει και από την στάση ζωής των ατόμων μέσα στην κοινωνία.

Αυτή ουσιαστικά είναι η εξουσία και πηγάζει βαθιά από μέσα μας.
Από τις προθέσεις μας.