ΟΧΙ ΕΓΩ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ...ΤΕΛΙΚΑ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ

Αυτά που συμβαίνουν γύρω μου με φοβίζουν.

Οτιδήποτε έχει να κάνει με το κράτος και τις υπηρεσίες του με καταδυναστεύει.
Δεν μου παρέχει τίποτα και όλο μου ζητάει.
Στρατιές ολόκληρες κρατικών λειτουργών, ανειδίκευτοι και άσχετοι υπάλληλοι, που μόνο μέλημα τους είναι να περνάει η ώρα ευχάριστα, χωρίς άγχος και ταλαιπωρία.

Αστυνομία, Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, Σχολεία, Δήμοι, Πολεοδομίες. Εφορίες, Υπουργεία και πάει λέγοντας, μια ατελείωτη μηχανή ενός μεγαλύτερου μηχανισμού ανηθικότητας, σύγχρονης καταπίεσης και οικονομικής εκμετάλλευσης.
Πόσα «μαγαζάκια» δεν υπάρχουν σε κάθε νοσοκομείο με τα χέρια ανοικτά, πολλά σίγουρα, ο κάθε γιατρός έχει στήσει και το δικό του.
Βλέπεις αστυνομικό έξω στο δρόμο; Δεν νομίζω. Οι μόνοι που έχω δει εγώ, στέκονταν έξω από το τμήματα τους, με τσιγάρο και κινητό.
Στα υπουργεία, στις εφορίες, στις νομαρχίες, καφές, τσιγάρο, κινητό, εφημερίδα και η ζωή κυλάει, σίγουρα καλά αν υπολογίσεις και το «γρηγορόσιμο».
Και έξω, έξω η ζωή συνεχίζεται, αρκεί να μην χρειαστείς να πας εκτάκτως σε κάποιο νοσοκομείο, να μην χρειαστείς την αστυνομία για την προστασία σου, και να μην απευθυνθείς σε καμιά «αρχή» του κράτους για οποιοδήποτε θέμα σου.
Αυτή είναι η κατάσταση της σύγχρονης Ελλάδας, ένα συνοθιλεμα ετερόκλητων πραγμάτων, αρχών, καταστάσεων, ανθρώπων. Ενωμένων όμως στην προσπάθεια να διατηρήσουν τις «εξουσίες» τους. Συντεχνίες, καρτέλ, μικροσυμφέροντα, μεγαλοσυμφέροντα. Παντελής έλλειψη της συντεταγμένης πολιτείας. Δεν υπάρχει καν σαν μορφή αυτή η πολιτεία πουθενά.

Είμαστε όλοι υπεύθυνοι, γι’ αυτό και το γνωστό «φταίνε αυτοί που κυβερνούν» ή το «ψάρι βρομάει από το κεφάλι» διατυπώνεται για να απενοχοποιήση τους πραγματικούς ένοχους, αυτούς που με τις καθημερινές τους πράξεις διαμορφώνουν την πραγματικότητα.