Η Ελλάδα τρέφει την αδιαλλαξία των Σκοπίων

Κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε, τι θέλουμε, και σαν χώρα και σαν λαός.

Αν αυτό που θέλουμε είναι μόνο οι μίζες μας, τα jeep μας και τα ξεσαλόματα μας στα clubακια. Τότε αυτά μπορούν εύκολα να συνεχιστούν, κάτω από την δικαιοδοσία οποιασδήποτε κρατικής οντότητας, η οποία μελλοντικά θα εντάξει περιοχές της σημερινής ελληνικής επικράτειας κάτω από την σκέπη της.
Δεν βλέπω πώς μπορεί να πλήξει τον γιατρό που παίρνει φακελάκια, τον δικαστή που τ’ αρπάζει, τον δημοσιογράφο που κάνει με το αζημίωτο «αποκαλύψεις», το ενδεχόμενο η Θεσσαλονίκη να γίνει επιτέλους «Μακεδονία», η Κομοτηνή να γίνει τούρκικη και ενδεχόμενος η Καβάλα βουλγαρική επαρχεία.
Τι θα χάσουν στο τέλος όλες αυτές οι συντεχνίες της ελληνικής (επί του παρόντος) αστικής και μεσοαστικής τάξης; και ακόμα και η εργατική τάξη που πηγαίνει στο mall(εκτός από τον Παράδεισο), ξενυχτά και ονειρεύεται σπόρ αμάξια, βίλλες και τα σχετικά.
Τι θα χάσει;
Πρέπει λοιπόν να τα σταθμίσουμε όλα, γιατί αν είναι να σκοτωνόμαστε σε πολέμους τζάμπα και βερεσέ καλύτερα να κάτσουμε στα αυγά μας, όπως κάνουμε καλή ώρα τώρα.
Τι θέλουμε λοιπόν; τι είδους πατρίδα θέλουμε; σε τι τόπο θέλουμε να ζούμε;
όχι μόνο για να πάμε στον πόλεμο προασπίζοντας την πατρίδα μας, αλλά και για να ζούμε σε αυτήν και όταν υπάρχει ειρήνη.

Oταν κάποιος πάει να αρπάξει το παιδί σου, τότε δεν θα σκεφτείς τίποτα, η αντίδραση σου θα είναι άμεση, και η ζωή σου, αν ζήσεις η αν πεθάνεις, λίγη σημασία θα έχει μπρος την σωτηρία εκείνου που αγαπάς. Που αγαπάς όμως πραγματικά.