Όταν κουνάς μπροστά στα μάτια ενός νέου παιδιού ένα μάτσο χιλιάρικα, όταν του δείχνεις αυτοκίνητα, ρούχα, μια ζωή χαρισάμενη, αρκεί να νικήσει, τότε μην ρωτάς γιατί κάνει ότι κάνει. Μην ρωτάς γιατί τρυπιέται, γιατί παίρνει δηλητήρια που ούτε σε χοίρους και βόδια δεν δίνουν όταν θέλουν να τα σκοτώσουν.
Ρώτα, αν αυτοί που υπόσχονται, αυτοί που εκμαυλίζουν, αυτοί που δημιουργούν στα νέα μυαλά τις εικόνες της επιτυχίας, με τα κοκτέιλ του θανάτου είναι ακόμα ελεύθεροι.
Ρώτα, αν κάποια υποκριτική αρχή, αυτού του πανάθλιου κράτους, που το ίδιο κατασκευάζει τους μπολιασμένους εθνικούς ήρωες, ενδιαφέρθηκε ποτέ να «μαζέψει» όλους τους παραγοντίσκους που προτρέπουν και κατευθύνουν τους αθλητές, στην ντόπα του μυαλού, των απολαβών και της καταξιώσεις.
Ρώτα, γιατί οι χιλιάδες παράγοντες του αθλητισμού καθοδηγούν ολόκληρες γενιές στην εξαθλίωση της υγείας τους και των επιδιώξεων τους.
Ρώτα, τι κερδίζουν; και γιατί «πατάνε» στις δάφνες από τα μετάλλια που τα «χρυσά παιδιά» του αθλητισμού τους δίνουνε.
Ρώτα επίσης, ποια είναι η δύναμη, η ανάγκη, που κατευθύνει χιλιάδες νέους να αναζητούν με αυτόν τον τρόπο, σκοτώνοντας τον εαυτό τους, την υλική επιβράβευση και την καταξίωση τους.
Όχι σαν αθλητών αλλά σαν υπαλλήλων και ηθοποιών σε διαφημιστικά σποτάκια που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και περιμένουν να ανταμειφτούν για τον κόπο τους.
Ο αθλητισμός στα χέρια του κράτους και των εταιριών σκοτώνει. Σκοτώνει όνειρα και ανθρώπους. Μα πρώτα απ’ όλα σκοτώνει τον κάθε αθλητή που τον κάνει μια μηχανή, ένα αντικείμενο χωρίς λογο και χωρίς άποψη σε αυτό που συμμετέχει. Τον υποβιβάζει σε προϊόν.
Γιατί αυτά πουλάνε στον κόσμο. Ο αθλητισμός έγινε προϊόν κατανάλωσης, άγριου ανταγωνισμού, επιβολής, ο δεύτερος πεθαίνει.
Το κοινό εκστασιασμένο αλαλάζει, ακόμα ένα ρεκόρ, μια νίκη μια συντριβή.
Στην αρένα μπροστά οι αθλητές και πίσω τους να ακολουθούν εκατομμύρια εκστασιασμένοι, μεθυσμένοι από εθνική υπερηφάνεια Έλληνες, Έλληνες καταναλωτές.
Το προϊόν πουλάει, πουλάει παραισθήσεις καλές που βολεύουν όλους, και το ξαναζητάνε.
«...ακόμα μια μαγική βραδιά για τα εθνικά μας χρώματα...»
2 σχόλια:
Γι αυτο επανερχομεθα παλι, στην Παιδειααα.
ΠΟυντηνε η ρουφιανα αυτη η Παιδεια, που ανοιγει τη σκεψη και δινει τα φωτα;
Δυστυχως, ειναι απουσα. Και αυτο, δεν ειναι τυχαιο. Πρωτα σε κανουν τυφλο και μετα σε πανε οπου θελουν αυτοι.
Ας φωναξουμε λοιπον να σταματησουν αμεσως τα προνομια, που διδονται σ αυτα τα φτωχαδακια για να σταματησει κι ατη η ασχημια και η εκμεταλλευση των ηλιθιων συναισθηματων, αγραμματων, (αμορφωτων, ηθελα να πω), ανθρωπων και φτωχων και ανεργων παιδιων, που βλεπουν στη ντοπα μια αχτινα φωτος στο μαυρο τους μελλον.
φως περισσοτερο φως.Αν θελεις να εχεις ηλιθιους πολιτες στερησε τους την παιδεια, αν θελεις να εχεις δολοφονους και εγκληματιες στερησε τους την παιδεια, αν θελεις να εχεις ποιοτητα, ατομα με αποψη, με θεσεις με λογο, δωστους την παιδεια σαν εργαλειο για να κατακτησουν το καλυτερο, το δικαιοτερο, το πιο ανθρωπινο.
Δημοσίευση σχολίου