Έτυχε, στο ζάπινγκ, να πέσω στην εκπομπή «θα Πεις κι ένα Τραγούδι».
Ειλικρινά εντυπωσιακά, όλοι γνωρίζουν τι ακριβώς οφείλουν να κάνουν μόλις τους δόσεις ένα μικρόφωνο.
Καλά, μιλάμε για ολιγόλεπτες θεατρικές παραστάσεις.
Γουρλωτά μάτια, κορμιά να λικνίζονται, τραγούδια όλο μορφασμούς.
Ολόκληροι στρατιά από υποψηφίους τροβαδούρος έχουν εκπαιδευτεί…
Μιλάει η γλώσσα του σώματος, στο «φωτιά στα σαββατόβραδα» κυριολεκτικά νοιώθεις τον πόνο. όταν το τραγούδι είναι «χαρούμενο» χοροπηδάνε χαζοχαρούμενα, όπως και στις πραγματικές πίστες που λίγο σημασία έχει αν έχεις φωνή, άλλα πράγματα μετράνε, και αυτοί που στριμώχνονται άλλωστε τα σαββατοκύριακα στα «ονόματα» δεν πάνε για να χορέψουνε ή να ακούσουνε αλλά για να δούνε…το σωου.
Δανάη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου