Ποιος νοιάζεται;

Πρέπει να υπάρχει η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας, και αυτή επιτυγχάνεται με τις εκλογές κάθε 4 χρονιά. Ψηφίζει ο λαός κόμματα που περισσότερο μοιάζουν με ανώνυμες εταιρείες σε μια αγορά που κυριαρχούν τα καρτελ.

Αποφεύγονται με αυτό τον τρόπο, της ψηφοφορίας, εξεγέρσεις με αβέβαιο για την εξουσία αποτέλεσμα.

Επιπλέον υπάρχει και η διάχυση αυτής της εξουσίας σε μικρότερες ομάδες, συντεχνίες, και συμφέροντα, έτσι ώστε να υπάρχει η «λαϊκή» αποδοχή και η συναίνεση αυτού του κατασκευάσματος. Στο οποίο κατασκεύασμα όμως, ο λαός όχι μόνο δεν μπορεί να εκφράσει την βούληση του, αλλά ούτε του επιτρέπεται να συμμετάσχει.
Μπορεί μόνο να δραστηριοποιηθεί δια μέσου των εταιρειών που υπάρχουν στην πολιτική , συνδικαλιστική και κομματική αγορά. Αναπαράγοντας το ίδιο μοντέλο διακυβέρνησης, με τα ιδία προβλήματα που ζούμε καθημερινά και την ιδία διαφθορά που παράγει.

Οι βολεμένοι είναι πρόθυμοι να κλείσουν τα αυτιά και τα μάτια τους σε αυτά που συμβαίνουν γύρω τους.
Άλλωστε πάντα οι βολεμένοι, οι έχοντες και κατέχοντας δεν μπορούν να καταλάβουν αυτόν που δεν έχει και δεν κατέχει.

Ποιο είναι λοιπόν όμως το ζητούμενο σήμερα;
Η κοινωνική δικαιοσύνη, αυτό είναι, και προϋποθέτει ελεύθερη έκφραση, αδέσμευτη πραγματικά από κομματικά και οικονομικά συμφέροντα.

Τι κρατάει ένα κράτος μια κοινωνία σε συνοχή;
Η κοινωνική δικαιοσύνη, το κράτος δικαίου, ο σεβασμός στον πολίτη, και ο σεβασμός του πολίτη προς ένα κράτος που τον υπολογίζει, όλα όσο δεν υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.

Αντί όλων αυτών υπάρχει ο ατομικισμός, το συντεχνιακό, η κοινωνική αδικία, η αδιαφορία για ότι έχει να κάνει με οτιδήποτε άλλο εκτός του εαυτού μας.

Η αλλοτρίωση είναι βαθειά, και είναι η κυρίαρχη πλέον ιδεολογία. Μια κοινωνία των τετράτροχων, των τζιπ, της κατανάλωσης, και των mall, αποκτηνωμένη από την αδηφάγα ανάγκη για υλικά αγαθά και χρήμα.
Επακόλουθο της, η συσσώρευση του πλουτού στα χέρια λίγων, και η φτώχεια των πολλών