Ο Φασισμός της επιλογής

Αν σ' αρέσει... Και αν δεν μ' αρέσει;

Για μένα φασισμός είναι η μη δυνατότητα επιλογής, ουσιαστικής και πραγματικής επιλογής.

Αν δεν αρέσει μην το πάρεις, αν δεν σ’ αρέσει μην το δεις.

Δηλαδή κάποιος έχει την εξουσία, κατέχει , και εσύ ή το δέχεσαι ή παίρνεις δρόμο;

Και όμως αυτά που διαφεντεύουν είναι κοινωνικά αγαθά, είναι το ρεύμα, το ηλεκτρικό στο σπίτι σου, είναι η υγεία και η περίθαλψη που πρέπει σου παρέχουν, είναι οι καθημερινές σου μετακινήσεις μέσα και έξω από την πόλη και τα διόδια που πρέπει να πληρώνεις.

Είναι το περιβάλλον και η θάλασσα που έγινε κτήμα και περιουσιακό στοιχειό μερικών, που στο προσφέρουν με χρηματικό αντάλλαγμα, είναι και η τηλεόραση με την φασιστική της λειτουργία και την ακόμα πιο φασιστική και ηλίθια μεθοδολογία.
Παντού το ίδιο, 5, 6, 7, κανάλια με εκπληκτική ομοιότητα σε όλα, η τραγουδίστρια που έβγαλε το φουστάνι της και ο μαγαζάτορας που επέμενε να βγάλει και το βρακί της, πρώτη είδηση σε όλα τα κανάλια.

Έχεις όμως επιλογή, είναι στο χέρι σου, άλλαξε το κανάλι και δες το ίδιο θέμα από άλλον παρουσιαστή.
Όχι δεν είναι έτσι. Το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, η παιδεία, η υγειά, η περίθαλψη, η ενημέρωση και η ψυχαγωγία που πρέπει να προσφέρει η τηλεόραση, όλα είναι κοινωνικά αγαθά.
Η ποιότητα αλλά και η τιμή των υπηρεσιών αυτών, πρέπει να δίνουν την δυνατότητα στους πολίτες να μπορούν να τα χαίρονται όλοι, αλλά και να επωφελούνται από την χρήση των κοινωνικών αγαθών.
Δεν είναι θέμα επιλογής όταν σύσσωμα όλα τα κανάλια παίζουν το ίδιο θέμα, έχουν την ιδία θεματολογία, και την παρουσιάζουν με τον ίδιο τρόπο, αυτό στην οικονομία λέγεται εναρμονισμένη πρακτική, και στην πολιτική Φασισμός, επιβολή.
Και δεν δέχομαι το άλλοθι και το παραμύθι της επιλογής. Επιλογή υπάρχει όταν υπάρχει κάποια ουσιαστική εναλλακτική πρόταση, όταν υπάρχει κάποια ποιότητα, όταν ασκώ αυτό το δικαίωμα μου, επιλέγοντας ανάμεσα σε ποιοτικά προγράμματα που μου προσφέρουν, όχι ανάμεσα σε σκουπίδια.

Αν σ΄ αρέσει, αν δεν σ’ αρέσει κλείστει .
Δηλαδή ένα κοινωνικό αγαθό, που είναι το προϊόν που παράγει η λειτουργία των ΜΜΕ, λειτουργία που βασίζεται στη χρήση δημόσιας περιουσίας όπως αποτελούν οι τηλεοπτικές συχνότητες, μπορεί στη χώρα που ζούμε να καταστεί ιδιωτικό τσιφλίκι στα χέρια μερικών που θέλουν να επιβάλουν τα ηλίθια και εμετικά πρότυπα τους;

Όπως στις παραλίες που γίνανε πλαζ, η θάλασσα ανήκει στον ιδιοκτήτη της, αν σ΄ αρέσει, αν δεν σ’ αρέσει κολύμπα στο βούρκο.

Άλλωστε δημοκρατία έχουμε ότι θέλουμε κάνουμε. Ότι θέλουμε;
...Έχουμε;